| |
Άγριος φόβος ουρλιάζει σιγανά
Και λικνίζεται στου ήλιου το κυνήγι
Όσα ονειρεύτηκα ήταν αλγεινά
Συντρίμμια μιας ζωής πούχει πια ξεφύγει
Στοιχειώνουν την φωτιά ώρες μακρινές
Κομμάτια σκοταδιού κρατούν μαχαίρι
Άβουλες οι νύχτες μου δαιδαλικές
Με σέρνει του μύθου το πρώτο αστέρι
Σπάζει η πέτρα πριν το χάος μια στιγμή
Κι η θλίψη παίρνει πρόσωπο και σχήμα
Πιο δυνατά τα θέλω μου μες στη ζωή
Κι ας μοιάζει πια το βήμα μου με κύμα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
