| |
κρατώντας το στερέωμα του ουρανού στους ώμους
πιο μόνος κι απ’ τους μόνους
με τη σιωπή μιλώ.
Πενθώ, μα όχι τη μοίρα μου- τη μοίρα ποιος ορίζει;-
μα για το μετερίζι
που έλαχε να φυλώ.
το βάρος μου προσπάθησα με πονηριές, με απάτες
να ρίξω σ’ άλλες πλάτες
να το αποφύγω εγώ
μα έμαθα πως το κακό - κι αν βασιλιάδες στέφει-
ο χρόνος το επιστρέφει
διπλό στον αυτουργό
του σκήπτρου δίψα αιώνια, της εξουσίας λαχτάρα
αρχέγονη κατάρα
από καταβολής.
Κι η μοίρα πάντοτε κοινή: για όλους τους ηττημένους
και τους κυνηγημένους
πατρίδα ειν’ όπου γης
κι εγώ βουνά διασκέλισα κι άλλαξα εφτά πατρίδες
απ’ τους Ιαπετίδες
ήμουν ο πιο μικρός
παιδιά δεν αξιώθηκα, μα τ’ όνομά μου μένει
σε μια ήπειρο χαμένη
σ’ έναν ωκεανό
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
