| |
βαρια ειν του χρονου τα βηματα
και αφηνουν χαρακιες σε προσωπα
αφηνουνε πληγες σε σωματα
και σβηνουν θυμησες καλες
και σκοτεινες ανταμα
μην ειναι η θλιψη κορακι στο γραφειο
και η σκεψη πετρα βαρεια που πεφτει σε πηγαδι
αυτο των λογικων μου με μαυρο πατο
και ανταριαζει με παφλασμους την λιμνη
πριν ξανα αγκαλιασει η σιωπη
και το αιωνιο σκοταδι
τον λογισμο τον ανειπωτο
τα λογια τα γεματα παθος
πριν το requiem ειθιστε
εις το ακροατηριο μπροστα
η σκεψη να δοθει
διχως ενδοιασμους και φοβο
ετσι αρμοζει
ετσι ειναι το πρεπον
μα ποιος μετρα
ποιος χαλιναγωγει
το αγριο θηριο
που μεσα μου γρυλλιζει
ετουτο των σκεψεων το γεματο παθη
σε μια χορδη τεντωνομαι
ως βελος σε ενα τοξο
και κρεμομαι μεταξυ φθορας και αφθαρσιας
θυτης και θυμα
απο επιλογη
απο καπριτσιο εκει
πριν η χαραυγη αποφασισει
βαρια ειν του χρονου τα προσταγματα
βαρια ειναι και η φλογα στο καντηλι
που αργοπεθαινει ελπιζωντας
που πεθαινει τρεκλιζοντας
λιγο λαδι , λιγο χρονο
πριν σβησει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
