| |
φεύγουν οι καιροί φεύγουν τα χρόνια
στη σκόνη του δρόμου μιλιούνια εποχές
βαλμένη στου κόσμου τα μπαλκόνια
μιά ζωή ξανανιωμένη κοιτάει τις στρατιές
λουλουδισμένη κούκλα γλυκιά εξωτική
σαν πρωτόβγαλτη τις άχνες καθαρίζει
νοτιά,βοριά πνοή ζητάει την πιο την βολική
με τόση απανεμιά τι να φτερουγίζει
μα να που φύσηξες εσύ σα χάδι μελτεμιού
αιώνοβια πνοή του απέραντου γαλαξία
κι ανέβηκε μεστή η πλημμύρα τ'όυρανού
την αλλοτινή της για να ξαναβρεί αξία
ταξιδιώτης της αιώνιας τούτης στιγμής
γιορτάζω κι εγώ το μέγα πανηγύρι
τώρα που εσύ τον ήλιο μου τροφοδοτείς
η σκέψη μου που νείρεται ξέρω που θα γείρει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
