| |
Προσπαθώντας να παρατηρήσω σε βάθος την στιγμή για να τρυγήσω όσο περσότερο απ’το νέκταρ της , ανασέρνοντας την απ΄ τ ΄αρμάρι τση θύμησης αργότερα,
βρέθηκα τούτες τις μέρες να κολυμπώ σε μια χινοπωρινή δίνη , σε μια κιτρινωπή θάλασσα ‘πο φύλλα ,
που στην καρδιά ντως φέρανε τις κοκκινερές ανταύγειες της απώλειας...
Τις καρνάδες πινελιές της φύσης, που μπογιατίζει πάντα με μαστοριά το καθετί.
Βρέθηκα να κοιτώ τούτο τον κόσμο με την μαθιά του Γκρέκο και να φαντάζομαι πως ενώ ζωγράφιζε τον πίνακα του Τολέδου , σίγουρα είχε στο νου κάποιο φιλντισένιο λιβάδι της Κρήτης που έπαιζε σαν ήτανε κοπέλι και μάτωνε τα πόδια τους στσι ξερολιθιές και στους τροχάλους...
Ίσως ‘πο κείνο το κόκκινο του φθινοπώρου , ίσως ‘πο τούτο το αίμα στο γόνατο που είδε πρώτη φορά , ίσως ‘πο κεί να εμπνεύστηκε το πορφυρό χρώμα του μανδύα, όταν έσαχνε τον πίνακα του διαμερισμού των ιματίων του Χριστού...
Λιβάδια δροσοστάλαχτα ‘πο τσι χινοπωρινές αμπρουλιές του Νοέμβρη ,που αναδίδανε
την ώρια χωμάτινη μυρωδιά τους και το πόδι σου βουλούσε καθώς πατούσες μέσα τους... Κλήματα χρυσαφένια που η δίνη του ψιμοκαλόκαιρου εκαίντησε πιτήδεια κι εδά ποκρεμασμένα με τις πληγές του χρόνου στα στήθια τους ,ετοιμάζονται για το στερνό
ταξίδι τους στη γη...
Ο φλέγες τ’ουρανού πιο μπλάβες ΄πο ποτέ και κάποια σύγνεφα σε μορφή ιστιοφόρων μπριγκαντίνι, ταξιδεύουν πρύμα στον πελαγίσιο θόλο του.
Δεν αντέχει τόση ομορφιά τ’αμάτι του αθρώπου, πιστέψτε με...
Είχεν’εφτάξ’η ώρα π’ο ουρανός σαν ανεμώνη , σκόρπιζ’ ολόγυρα τα μαβιά πέταλα του με σπουδή..
Σιώπησα κι άναψα τσιγάρο...
Είπα να καθίσω , εκεί δίπλα στον τράφο ν’ακουμπίσω την πλάτη στο κορμό τσ’ελιάς , να γροικήσω τσ’ανασαιμιές τση , να συντονίσω τον παλμό μου με τον δικό τζη και ν’απολαύσω
τούτη την εικόνα, ώσπου να ‘ρθει η ώρα το σκοτίδι να καλύψει τον ουρανό.
Η σκέψη μου καβαλάρισσα στη Ροσινάντε της φαντασίας, ροβολούσε στα ματοβλέφαρα της δύσης , σ’εκείνη την ουράνια λαίλαπα που φωτόκαιγε τον ουρανό...
Και καθώς ο ήλιος έδιδε το στερινό ντου χρυσοφίλημα στην πλάση ,είδα τον ουρανό να φλέγεται , να και να παίρνει ένα χρώμα ζεστό ωσάν το κεχριμπάρι.
Ξαφνικά ο ουρανός γίνηκε αθούβαλη , γκριζωπός με κάποιες λιγοστές ροζέ ανταύγειες που σιγά σιγά μαυρίζανε και παίρνανε χρώμα σταχτί κι αυτές με τη σειρά τους...
Είπα να σηκωθώ , μα κάτι μου ΄λεγε
«κάτσε λιγάκι ακόμα!»
Έκατσα...
Κι όπως παρατηρούσα το περίγραμα του Ψηλορείτη να σβήνει ‘πό τα μάθια μου ,
ο ουρανός εκαίντησε το πρώτο άστρο του ακρίβως ‘πο πάνω απ’το βουνό και η καρδιά μου ξεπετάρισε ντελόγο...
Τώρα γνωρίζω πότε ανάβει το πρώτο του αστέρι ο ουρανός!
Α! Κι απο που...
Δεν θέλω κάτι άλλο για να νιώσω πλούσιος!
Φύση μου, φύση!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
