Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Το Κορίτσι της Κυριακής
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130218 Τραγούδια, 269331 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Το Κορίτσι της Κυριακής
 Στην μνήμη της Λένας, που γι αυτή γράφτηκε αυτό το βιωματικό ποίημα και που μελοποιήθηκε από τον Σαμοΐλη και την Κατσιμαντού
 
Το Κορίτσι της Κυριακής

Της μοναξιάς μου ύστατο, χαμένο περιστέρι,
το κάθε μεσημέρι, της κάθε Κυριακής,
στη στοργική φωλιά μου ερχόσουν να δακρύσεις
να εξομολογηθείς.

Κορίτσι μου της Κυριακής όπου κι’ αν ταξιδεύεις
νοσταλγικά κι’ αθέλητα τη μνήμη μου παιδεύεις.

Της Κυριακής τ’ απόβραδο άπλωνες την καρδιά σου,
στη θολερή ματιά σου έβλεπα πως πονάς,
τα έρμα όνειρά σου, μου ‘λεγες πως θα σβήσεις,
κι έλεγα: Μη μιλάς.

Κορίτσι μου της Κυριακής ποιος πόνος σε παιδεύει;
στο πρωινό σου ξύπνημα ποιο χάδι σε πλανεύει;

Στη συντροφιά μου έβλεπες κάποιον να σε κοιτάζει
για το πικρό μαράζι δεν έκανα πολλά,
μονάχα, που σαν σ’ άκουγα, σου στράγγιζα το δάκρυ
και σου ‘ταν αρκετά.

Κορίτσι μου της Κυριακής πώς τα’ χεις καταφέρει!
Πού ακουμπάς τον πόνο σου, ποιος να σ’ ακούει ξέρει;

Τα μυστικά μας πίναμε από κοινό ποτήρι,
δεν σου ‘κανα χατίρι, ανάγκη είχα κι εγώ,
που μέσα απ’ τον καημό σου γυρεύοντας τη λήθη
μάθαινα να ξεχνώ.

Κορίτσι μου της Κυριακής τι σου χει πια ξεμείνει;
στ’ άδειο ποτήρι της σιωπής, ποιος την ψυχή σου πίνει ;
-.-


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 8
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Συλλογή
      Αυτοβιώματα
      Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες,Πρόσωπα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Δεν υπάρχουν φτωχές λέξεις... φτωχά λόγια υπάρχουν !
 
Κων/νος Ντζ
19-12-2019 @ 13:55
Τα μυστικά μας πίναμε από κοινό ποτήρι,
δεν σου ‘κανα χατίρι, ανάγκη είχα κι εγώ,
που μέσα απ’ τον καημό σου γυρεύοντας τη λήθη
μάθαινα να ξεχνώ.

Κορίτσι μου της Κυριακής τι σου χει πια ξεμείνει;
στ’ άδειο ποτήρι της σιωπής, ποιος την ψυχή σου πίνει;

::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
iokasth
19-12-2019 @ 14:02
-Τα ωραιότερα ποιήματα είναι αυτά που γράφονται με απλές λέξεις-
Πόσο δίκιο έχεις Χρήστο .!
Αυτά ειναι που μας αγγίζουν απαλά, η, αγγίζοντας, ξύνουν πληγές...
ΝεφΕλλη
χλωμό αστέρι
19-12-2019 @ 15:18
Ναι ... πολύ ωραίο ποίημα
!!!!!!!!!!!!!!

::up.:: ::up.:: ::up.::
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
19-12-2019 @ 19:43
ΤΙ!!! Γλύκα!! θεέ μου, έξοχο! πλημμυρίζει συναίσθημα, τι καλά που σας έχω γεμίζει η ψυχή μου βάλσαμο. ::love.:: ::love.:: ::love.::
Μπόσινας Νίκος
19-12-2019 @ 21:38
Από σένα σίγουρα μαθαίνω πολλά.
Είναι και τούτο εξαιρετικό!
Αγιοβλασιτης
19-12-2019 @ 22:45
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
zari.kardias
20-12-2019 @ 00:51
Κορίτσι μου της Κυριακής όπου κι’ αν ταξιδεύεις
νοσταλγικά κι’ αθέλητα τη μνήμη μου παιδεύεις...
::yes.:: ::cry.:: ::up.::
inokrini
22-02-2021 @ 10:50
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο