| |
Θα ‘χες περάσει απ’ της γης τις παρυφές
μ’ ένα σανδάλι, και σπασμένο χαλινάρι,
αντί για χιόνι, θα ‘χαν φως οι κορυφές
κι αντί για ήλιο, εν’ αλήτικο φεγγάρι.
Θα ‘χα ροκάρει αμιγώς στη διαπασών,
θα ‘χα μπερδέψει τη φωνή με άλλο σεκόντο,
θα ‘θελα να ‘μαι ο Ρομπέν κάποιων δασών…
θα ‘σουν λεκές μου στης απόγνωσης το φόντο
Κι ενώ θα διάλεγα στο μίγμα των καιρών
ένα ραβδί, που ξεγλιστρά κρυφά σαν φίδι,
θα ‘μουν ηγέτης στις φυλές του Ααρών,
θα ‘μουνα βέλος στης αγάπης το παιχνίδι.
Οι μισαλλόδοξες φωνές που θ’ ακουστούν
θα σου συνθέτουν το πιο ανήθικο λιμπρέτο,
οι εραστές σου θα επιλέξω να λουστούν
στην ίδια λίμνη που ‘χα χάσει ένα στιλέτο…
Θα ‘χες διαλέξει τον πλησίον σου λοιπόν,
τα ουράνια τόξα θα ‘χες μάθει να χαράζεις,
θα κάνεις έρωτα…εγώ θα ‘μαι απών,
στις ηδονές σου, τ’ όνομά μου θα φωνάζεις!!!!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
