| |
Στο χώμα που σκοτώνουν την υπομονή
Πυκνώνουν τα μερσίνια
Ψηλώνουν τα τριβόλια στο διχάλι
δεν φαίνονται πια ούτε τα καμίνια
Με το βλέμμα του πνιγμένο
άφωνο αγναντεύει το βουνό
γυρεύει κάποιο δάκρυ ξεσκισμένο
να ξορκίσει κάθε στεναγμό
Στον τόπο που σκοτώνουν τον καημό
δεν βουίζουν οι ανέμοι
Ως πέρα τ'ακρογυάλι του νωθρό
φύλλο, φτερό δεν τρέμει
Μα ξάφνου σπάζουν την σιωπή
Λυγμοί και στεναγμοί μου
σπαράζει μιά κραυγή
Αγάπη αγάπη ακριβή μου
Αγάπη όλης της γής
μην σκύβεις ,στάσου ορθή
τον μεγάλον ήλιο τον ήλιο μου να δείς
δεν έσβησε ,δεν χάθηκε ποτέ δεν θα χαθεί
Αδάμαστο του πόθου μου ελάφι
τρέξε σα φάσμα δρομαίο
και φέρε μαζί σου κλοπιμαίο
του κορμιού σου μια χούφτα απο χρυσάφι
Ξυπνήστε μύρα σωτήρια
τα σείστρα της ψυχής
Ρίγη της νύχτας και μέθη της αυγής
του έρωτα δεχθείτε τα μυστήρια
Ανασαίνω την εξαίσια γοητεία
και πίσω της τον αόρατο συνωστισμό
εκεί ώρες αιχμάλωτες αναζητώ
και δέσμια τοπεία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
