| |
| | Το ταξίδι στην Συρία |  | | | (απόσπασμα) Φωτογραφίες του ταξιδιού υπάρχουν στην σελίδα μου στο Facebook | | |
Το ταξίδι στην Συρία
Εισαγωγή :
Το ταξίδι μου στη Συρία έγινε το 1978 και το κάναμε με τον φίλο και συνάδελφο μου Άντελ ο οποίος προθυμοποιήθηκε να με φιλοξενήσει και βέβαια να με ξεναγήσει.
Πήγαμε σιδηροδρομικά μέχρι την Κωνσταντινούπολη και από κει με λεωφορείο μέχρι την τελευταία πόλη την Αλεξανδρέττα πριν τα σύνορα με τη Συρία.
Ήταν από τα πρώτα μου ταξίδια στο εξωτερικό και συνεχώς αποκόμιζα πρωτόγνωρες εμπειρίες.
Πρώτη φορά θα πήγαινα στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι λοιπόν καθίσαμε ένα βράδυ εκεί, για να μπορέσουμε να επισκεφτούμε τουλάχιστον την Αγία Σοφία. Από το ξενοδοχείο που μέναμε βγάλαμε και το εισιτήριο μέχρι τα σύνορα της Συρίας. Μας το έβγαλε ο ίδιος ο ξενοδόχος γιατί ο σταθμός των λεωφορείων ήταν στην Ασιατική Κωνσταντινούπολη που σήμαινε αυτό ότι θα έπρεπε να περάσουμε την μεγάλη γέφυρα του Βοσπόρου για να πάμε εκεί. Τελικά, και έτσι γίνεται εκεί το πράγμα, καθ΄ότι όλες οι υπεραστικές συγκοινωνίες είναι ιδιωτικές, πως, εφόσον υπήρχε εισιτήριο από το ξενοδοχείο ήρθε ένα μικρό λεωφορειάκι και μας πήρε καθώς και άλλους επιβάτες από άλλα ξενοδοχεία και μας πήγε μέχρι τον σταθμό των λεωφορείων απέναντι στην Ασιατική Κωνσταντινούπολη
Τα λεωφορεία των υπεραστικών διαδρομών ήταν όλα καινούργια και μάλιστα Mercedes 303. Τότε δεν υπήρχαν στην Ελλάδα τέτοια λεωφορεία, τουλάχιστον δεν είχα δει εγώ.
Περάσαμε μία όμορφη και άνετη διαδρομή που ήταν πάνω από 1.200 χιλιόμετρα
Μία μικρή παρένθεση : το service μέσα στο λεωφορείο ήταν εφάμιλλο αυτών των αεροπλάνων. Το λεωφορείο είχε δύο οδηγούς και έναν συνοδό για την εξυπηρέτηση των επιβατών. Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μας προσέφερε (όλα δωρεάν) τουλάχιστον έξι φορές τσάι στα χαρακτηριστικά τούρκικα ποτηράκια με ζάχαρι σε κύβους. Πολύ τακτικά περνούσε με καραμέλες, λουκούμια, νερό, και τοπικούς αποξηραμένους καρπούς. Επίσης, επειδή έκανε κάποια ζέστη, μας έβαζε στα χέρια μικρά άσπρα πανάκια και έριχνε επιτόπου ζεστό νερό για να φρεσκαριστούμε στο πρόσωπο ! . Αν το έχετε δει αυτό σε κάποιο λεωφορείο στην Ελλάδα πέστε μου....
Φτάσαμε, λοιπόν, στην Αλεξανδρέττα, την τελευταία μεγάλη πόλη πριν τα σύνορα. Εκεί μας περίμενε άλλο λεωφορειάκι της ίδιας εταιρίας που μας πήγε μέχρι το τελωνείο σε μια απόσταση γύρω στα 75 χιλιόμετρα και που περιλαμβάνονταν στο αρχικό εισιτήριο.
Μετά τους ελέγχους περάσαμε με τα πόδια προς την Συρία και πήραμε ταξί και για την πρώτη πόλη το Χαλέπι. Από το Χαλέπι πάλι με ταξί φτάσαμε στο μέρος που θα μέναμε στη Λαοδίκεια. Οι περισσότερες μετακινήσεις στη Συρία δεν γίνονται με λεωφορεία αλλά με ταξί, Υπήρχαν μάλιστα και πάμπολλες μοτοσικλέτες ταξί !
Το που έμενε η οικογένεια του Άντελ ήταν σε κάποιον μεσαίο όροφο μιας δωδεκαώροφης κρατικής πολυκατοικίας. Αυτά τα διαμερίσματα τα έπαιρναν οι δικαιούχοι καταβάλλοντας ένα πολύ χαμηλό ενοίκιο για είκοσι νομίζω χρόνια όπου μετά το διαμέρισμα θα γινόταν δικό τους. Εκεί λοιπόν ο Άντελ γνώρισε και τον Γουάιλ, το τρίχρονο αδερφάκι του που δεν το είχε δει γιατί τόσο και παραπάνω έλειπε από την πατρίδα του.
Επισκεφτήκαμε πολλά μέρη και αξιοθέατα με τον Άντελ ή και με ολόκληρη την οικογένεια. Κάποια από αυτά ήταν η Παλμύρα της βασίλισσας Ζηνοβίας που λάμπρυνε την πόλη με πλείστα Ελληνιστικά έργα ( 34° 32.988'N, 38° 16.263'E) το κάστρο του Σαλάχ εντ Ντιν, ( 35° 35.738'N 36° 3.450'E) και τα ερείπια μιας νεολιθικής πόλης ονόματι Ugarit που ανήκε στην λεγόμενη περιοχή της "Γης Χαναάν", την Φοινίκη για τους Έλληνες ( 35° 36.108'Β, 35° 46.964'Α)
http://en.wikipedia.org/wiki/Ugarit
Μέχρις εδώ ήταν εισαγωγή για το ταξίδι μου στην Συρία, με έναν εκτενή θαυμασμό για τα λεωφορεία.
.
.
(το παρακάτω αποτελεί απόσπασμα)
Το Χρονικό της επιστροφής στην Ελλάδα. – ο μαύρος γάτος.
Ήρθε η ώρα να φύγουμε – επιστροφή στην Ελλάδα-, και αφού μαζέψαμε τα πράγματα μας και κάναμε και τα τελευταία μικρά ψώνια για ενθυμήματα και τοιαύτα, ξεκινήσαμε με ένα ταξί να πάμε στο Χαλέπι.
Καθώς το ταξί έβγαινε από τη Λαοδίκεια, εκεί κάπου στο δρόμο, πετάχτηκε μία μαύρη γάτα/γάτος και χωρίς να το αντιληφθούμε, το ταξί την πάτησε. Εγώ βέβαια δεν είμαι προληπτικός, αλλά ο φίλος μου ο Άντελ ίσα που δεν έχασε το χρώμα του και λέει στον ταξιτζή να γυρίσουμε πίσω, να αναβάλουμε δηλαδή το ταξίδι γιατί ήταν κακός οιωνός αυτό που έγινε.... Εγώ τον περιγέλασα και τον κορόιδεψα, έτσι αποφασίσαμε να συνεχιστεί το ταξίδι γιατί έληγε και η άδεια παραμονής που είχα και μετά θα έπρεπε να πάω στο προξενείο για ανανέωση.
Φτάσαμε στο Χαλέπι πολύ νωρίς το πρωί γιατί είχαμε ξεκινήσει χαράματα. Εκεί θα είχαμε αρκετή μέρα μπροστά για να επισκεφτούμε το κάστρο της πόλης και το μουσείο της. Κάναμε μια βόλτα στην λαϊκή αγορά του Χαλεπιού και αφήσαμε τα πράγματα μας σε ένα μαγαζάκι απ’ όπου ψωνίσαμε, εκεί στην αγορά με σκοπό να επιστρέψουμε και να τα πάρουμε όταν θα φεύγαμε για τα σύνορα.
Είδαμε αυτά που είδαμε, και επιστρέψαμε να πάρουμε τα πράγματα Διαπιστώσαμε ότι το μαγαζί ήταν κλειστό, παρότι ήταν νωρίς το απόγευμα. Ρωτήσαμε αριστερά δεξιά, εκεί στους παρακείμενους μαγαζάτορες, πότε θα ξανανοίξει (αν και εμείς βιαζόμασταν και έπρεπε να φύγουμε) και αυτοί μας απάντησαν πως δεν θα ξανανοίξει σήμερα... Εκεί τρελαθήκαμε!
Με τα πολλά και με έναν αφόρητο εκνευρισμό, αγγαρέψαμε κάποιον που ήξερε πού μένει ο ιδιοκτήτης να μας οδηγήσει στο σπίτι του και να τον φέρουμε. Έτσι και έγινε, αυτό βέβαια υπό την πίεση του χρόνου που έπρεπε να φύγουμε για τα σύνορα ήρθε ο άνθρωπος μας άνοιξε πήραμε τα πράγματα και εκεί διαπιστώθηκε η μεγαλύτερη συμφορά : ο Άντελ διαπίστωσε ότι είχε χάσει το τσαντάκι του μέσα στο οποίο είχε όλα τα έγγραφα και τα έντυπα που χρειάζονταν για την Ελλάδα και για τη Συρία, όπως το διαβατήριο, ταυτότητες, έγγραφα που δήλωναν την φοίτηση του στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και πιθανώς και χρήματα.
Πιστεύοντας ότι το είχε μέσα σε κάποια τσάντα από αυτές που αφήσαμε στο μαγαζί τις ανοίξαμε και τις ψαξαμε όλες αλλά το τσαντάκι πουθενά. Το δικό μου το διαβατήριο το είχα εγώ στην τσέπη μου και έτσι εγώ δεν είχα πρόβλημα. Το να το είχε πάρει ο μαγαζάτορας αποκλείστηκε γιατί οι αποσκευές ήταν απείραχτες και σχετικά κλειδωμένες.
Έτσι λοιπόν και εν μέσω ύβρεων για την γάτα που πατήσαμε, βγήκε η διάγνωση ότι το τσαντάκι το είχε ξεχάσει στο σπίτι στη Λαοδίκεια για αυτό το λόγο, άμεσα, κυρίως από την αγωνία και όχι ότι επειδή θα χάναμε τη μέρα που ούτως ή άλλως θα την χάναμε, αποφασίσαμε πάλι μεταξύ να επιστρέψουμε στη Λαοδίκεια διακόσια χιλιόμετρα μακριά, ελπίζοντας να βρούμε εκεί το τσαντάκι.
Πραγματικά επιστρέψαμε... αλλά να που το σπίτι ήταν κλειδωμένο γιατί οι γονείς είχανε φύγει εκτός Λαοδίκειας να επισκεφτούν κάποιους συγγενείς τους.
Ασυγκράτητος όπως ήταν, αποφάσισε να διαρρήξει την πόρτα, και αυτό έκανε.. Όμως φάγαμε όλο το σπίτι αλλά το τσαντάκι πουθενά. Ο Άντελ είχε περιέλθει σε απόγνωση, γιατί ήταν χαρτιά που πολύ δύσκολα θα τα ξανάβγαζε ακόμα και εκεί στην πατρίδα του. Εκείνο το βράδυ δεν κλείσαμε καθόλου μάτι.
Πριν προλάβει να ξημερώσει, ο Άντελ τρελαμένος όπως ήταν πήρε ένα ποδήλατο της πολυκατοικίας και άρχισε να κυκλοφορεί στους δρόμους σαν την άδικη κατάρα, ευρισκόμενος σε αλλόφρονα κατάσταση, κυρίως όμως το έκανε γιατί ήθελε να πάρει λίγο αέρα και να αναπνεύσει..
Και !!!! εντελώς απροσδόκητα (που πρέπει να ήταν κάνεις πάρα πολύ τυχερός μέσα στην ατυχία του), είδε το ταξί που μας είχε πάρει που μας είχε μεταφέρει από την Λαοδίκεια στο Χαλέπι την προηγούμενη μέρα. Το αναγνώρισε από ένα χτύπημα που είχε στο πλάι. Τον φώναξε, μα εκείνος δεν κατάλαβε η έκανε ότι δεν κατάλαβε. Έτσι όπως ήταν με το ποδήλατο, εκσφενδόνισε το ποδήλατο στο αυτοκίνητο και το ανάγκασε να σταματήσει. Άνοιξε την πόρτα του οδηγού και πιάνοντας το ταξιτζή από το γιακά του λέει «--Φέρε γρήγορα το τσαντάκι με το διαβατήριο !» ο άνθρωπος βέβαια έπαθε την πλάκα του, και έλεγε ότι δεν ξέρει τίποτα. Ο Άντελ ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι το τσαντάκι προφανώς το είχε κλέψει ο ταξιτζής Έτσι, ήταν έτοιμος να τον λιανίσει από το ξύλο, άλλωστε ήταν και η τελευταία του ευκαιρία.
Και, να που εκεί έγινε και το δεύτερο «θαύμα». Το τσαντάκι βρέθηκε στο πατάκι του πίσω καθίσματος. εκεί που είχαμε βάλει τα πράγματα. Προφανώς μπήκε και το τσαντάκι και έπεσε χωρίς να το δούμε... Όπως ήταν φυσικό η ψυχή επανήλθε στον τόπο της, ο Άντελ ήταν περιχαρής, όμως έλεγε και ξανάλεγε πώς για όλα αυτά έφταιγε η γάτα η μαύρη γάτα που πατήσαμε...
Την ίδια μέρα, ή την επόμενη -δεν θυμάμαι- ξεκινήσαμε από την Λαοδίκεια κατευθείαν για τα σύνορα παρακάμπτοντας το Χαλέπι. Μπήκαμε στο τελωνείο για έλεγχο.
Να κάνω μία παρένθεση : Πρόεδρος της Συρίας εκείνη την εποχή ήταν ο Χαφέζ αλ Άσαντ ο πατέρας του σημερινού πρόεδρου Μπασάρ. Ο Άσαντ κατάγονταν από την Λαοδίκεια, όμως υπήρχε τεράστια αντιπαλότητα με πολλές άλλες περιοχές της Συρίας και εν πολλοίς με το Χαλέπι.
Να κάνω και μια δεύτερη παρένθεση : Ο Άντελ ήταν ένας άνθρωπος πού είχε φάει τη ζωή του με το κουτάλι, με ενάμιση χρόνο φυλακή στην Λουμπλιάνα για αυτοκινητιστικό, αλλά και ήταν γενικά ένας επίμονος και ευθυτενής άνθρωπος που είχε την πυγμή της πράξης του, άνθρωπος επίμονος αλλά και πειστικός ταυτόχρονα που τιμούσε τον λόγο του.
Όταν ήρθε η ώρα των τελωνειακών ελέγχων μας υποχρέωσαν να ανοίξουμε όλες τις αποσκευές μας και να δείξουμε τι πράγματα είχαμε μέσα αυτό λίγο-πολύ εκνεύρισε τον φίλο μου Άντελο ο οποίος -κακώς βέβαια- άρχισε να επιτίθεται στους υπαλλήλους να συντομεύσουν και να κλείσουν τα πράγματα για να φύγουμε. Αυτοί, επίσης ανταπέδωσαν τις προκλήσεις του Άντελ που ήταν στο στυλ «--κοιτάξτε γιατί εγώ είμαι από τη Λαοδίκεια και θα σου στείλω στα σύνορα στον Ευφράτη» και άλλα παρόμοια, οπότε οι τελωνειακοί, μη έχοντας κάποιο μεμπτό σε βάρος του Άντελ βρήκαν σε μένα ότι είχε λήξει η άδεια παραμονής την προηγούμενη μέρα...
Αυτό ήταν ένα σοβαρό πάτημα για τους ίδιους που θα μπορούσαν να εκδικηθούν τον Άντελ μέσω εμού. Για αυτό λοιπόν χρησιμοποίησαν όλα τα ακραία μέσα, που τους επέτρεπε ο νόμος και πού –τελικά- ήταν να με συλλάβουν και να με κρατήσουν στην Κεντρική Ασφάλεια πίσω στο Χαλέπι 60 χιλιόμετρα από το Τελωνείο, ζητώντας από εμένα να πάρω παράταση της άδειες παραμονής που όμως θα μπορούσε να γίνει αυτό μόνο από το Προξενείο στην Λαοδίκεια.
Επειδή η ώρα ήταν περασμένη και δεν μπορούσαν να γίνουν κάποιες διατυπώσεις, εγώ παρέμεινα υπό κράτηση όλη την νύχτα στα κρατητήρια και ο Άντελ κάθησε κι αυτός εκεί για παρέα.... Την επομένη, με ειδικό χαρτί, μου επέτρεψαν να ξαναπάω στη Λαοδίκεια για την παράταση της άδειας παραμονής όπως και πραγματικά το κάναμε.
Κάπως έτσι Λοιπόν έληξε αυτό το χρονικό της εξόδου από τη Συρία για την επιστροφή στην Ελλάδα μέσω Τουρκίας ξανά... Σε όλο το ταξίδι της επιστροφής, μέχρι να φτάσουμε Κωνσταντινούπολη σε 1200 χιλιόμετρα, από την υπερένταση που είχαμε και την αϋπνία κοιμόμασταν όλη τη μέρα μέσα στο λεωφορείο σε όλη τη διαδρομή.
Ο Άντελ έλεγε και ξανάλεγε για την πρόληψή του με τη γάτα που δεν έπρεπε να ξεκινήσουμε το ταξίδι, αλλά εγώ βέβαια δεν επηρεάστηκα από αυτό και πιστεύω πως και οι μαύρες γάτες είναι σαν όλα τα ζώα και οφείλουμε να μην έχουμε κάποια προκατάληψη για αυτές.
.
.
.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Δεν υπάρχουν φτωχές λέξεις... φτωχά λόγια υπάρχουν ! | | | |
|
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
24-01-2020 @ 07:49 | Χμμμμμμμμ....με έβαλες σε σκέψεις!! ούτε εγώ πίστευα....
Άσχετο στο Μαύρο Γάτο στα Εξάρχεια καπνίζουν αβέρτα για όποιον ενδιαφέρεται, το έριξαν στο αντάρτικο!! perfect!! ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | CHЯISTOS P
24-01-2020 @ 10:09 | Τα παραπάνω αποσπάσματα αποτελούν αφηγηματικά κείμενα γραμμένα για προφορικό λόγο, χωρίς καμία λογοτεχνική απαίτηση και γράφτηκαν μόνο και μόνο για να υπάρχουν και να διατηρηθούν στη μνήμη μου τα γεγονότα που έζησα.
Ελπίζω πως κάποια στιγμή, μαζί με τις υπάρχουσες φωτογραφίες, θα δημιουργήσω μερικά πιο εκλαϊκευμένα λευκώματα με πολλές εικόνες και πολύ λιγότερα κείμενα.
Ευχαριστώ όσους είχαν την υπομονή της ανάγνωσης.... Η αλήθεια είναι πως κι εγώ βαριέμαι να τα ξαναδιαβάσω.... Την καλημέρα μου ! ::laugh.:: | | smaragdenia
24-01-2020 @ 10:23 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Αγιοβλασιτης
24-01-2020 @ 17:11 | ...εγώ τα βρήκα πολυ ενδιαφέροντα Χρήστο..
Και δε σου κρυβω οτι ζηλεψα τις εμπειριες σου..
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Μπόσινας Νίκος
24-01-2020 @ 21:46 | Κι εγώ το βρήκα πολύ ενδιαφέρον!
| | CHЯISTOS P
25-01-2020 @ 00:24 | Σας ευχαριστώ για τα σχόλια... Η αλήθεια είναι πως θέλω με τα σχόλια να με παρατηρείτε τί δεν κάνω σωστά... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
