| |
Στα ξαφνικά, μια φωνή αλαργινή, μα πόσο αληθινή, μου ζητά παρηγοριά' είναι ο κόσμος μας ένας κήπος με ανθούς τρυφερούς ευωδιαστούς που έχουν ρωγμές μες στην ψυχή, αγκάθι τους λάβωσε κάποτε όλους κάποια στιγμή και η πληγή βαθιά μικρή μη ορατή ακόμη δεν έχει επουλωθεί ακόμη δεν ξεχαστεί' και το λευκό των ανθών ζητά το κύμα των ονείρων των ταξιδιών να φύγει μαζί του μακριά κει που τα αηδόνια κελαηδούν και οι άνεμοι αγάπη σκορπούν και οι πληγές και οι χαρακιές σε ψυχές ανθών δεν χωρούν...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
