| |
| | Γαλάζια Ελπίδα |  | | |
Φεύγει η γραφή απ’ τα χέρια μας,
τώρα μόνο ο λόγος πετά,
διασχίζει πέλαγα,
Και λες τούτος ο αέρας δεν θα του φτάσει,
μένει πίσω,
λιποψυχά,
σώσε με.
Είναι το πέλαγος,
είναι σκούρο μπλε,
γίνεται γαλάζιο,
με τις αισθήσεις βαδίζει.
Τρομάζω, είναι τόσο όμορφα,
πώς να ξεχάσω,
πώς η λήθη να το θάψει στα χρόνια,
φοβάμαι.
Είναι λίγες οι γραφές, αναρριγώ,
κοίτα το Αιγαίο,
κοίτα πέρα απ’ το Τσιρίγο,
ανθίζει η Ελλάδα.
Μας είπαν είναι μαραμένη,
εγώ τη ζωγραφίζω αλλιώς,
τα χρώματα της.
Το γαλάζιο της θάλασσας,
το γαλάζιο του ουρανού
και κάπου ανάμεσα ένα αθώο λευκό.
Δεν είμαστε εμείς,
είναι η ελπίδα,
είναι το μέλλον,
οι ευκαιρίες του τόπου,
Ας κρατηθούμε,
σ’ ένα σύννεφο η Ελλάδα,
ταξιδεύει στο μέλλον.
Ποιοι είμαστε εμείς να μείνουμε πίσω,
σώσε τον συνάνθρωπο,
σώζεις την οικογένεια σου.
Δεν είμαστε λίγοι,
ένα έθνος,
μια ελπίδα,
σήκωσε περήφανα τα φτερά,
σκέπασε τα νησιά.
Είναι όμορφη η ζωή,
μάθαμε στα ωραία,
τα γαλάζια νησιά,
τον λευκό ορίζοντα,
το αφρισμένο κύμα,
μην εγκαταλείπεις ότι αγαπάς, τα χιλιόμετρα δεν παίζουν ρόλο.
Η ανάγκη δε σταματά,
τα σοκάκια γίναν λεωφόροι,
αισθημάτων και αναμνήσεων,
xιλιάδων ετών,
κυκλοφορούν τα πνεύματα,
ανάβουν τα αίματα, δε φοβάμαι,
Δε μπορούμε να χαθούμε,
ανήκουμε σε τόπο μαγικό,
δε θα φοβηθώ, ανάσα ανάσα,
Όσο χρειαστεί, μια ζωή θα σ’ αγαπώ,
μη λυπηθείς,
μη λιποψυχήσεις,
μαζί στο χρόνο.
Ανάβουν φωτιές,
από συνειδήσεις καίνε στο καιρό,
είμαστε ο χείμαρρος.
Ας γίνουμε ο φόβος των βολεμένων,
ας ανοίξουμε φτερά,
ίσως να μας σκεπάσουν τα νησιά,
Ίσως να μας προστατέψει η ίδια μας η πατρίδα,
εκείνη που σα ψίθυρος ακούγεται πιο γλυκά από κάθε καταδίκη,
από κάθε ευχή,
είναι ο άγιος τόπος μας, στύβει τη πέτρα,
Aνοίγει τα λαγόνια της,
δέξου μας,
σώσε μας,
θα σε σώσουμε πρώτοι εμείς,
Σταθήκαμε τόσο λίγοι,
ίσως φανούμε αντάξιοι της ιστορίας σου, έ
ως τότε θα σε ψιθυρίζουμε στο ηλιοβασίλεμα, στη χαραυγή,
όταν κανείς δε προσέχει,
Και ίσως περάσει στη συνείδηση,
ίσως γίνει μία η φωνή,
είμαστε ένα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ξεχνιέμαι μες στο λήθαργο μου... | | | |
|
smaragdenia
07-02-2020 @ 13:35 | Ανάβουν φωτιές,
από συνειδήσεις καίνε στο καιρό,
είμαστε ο χείμαρρος.
Ας γίνουμε ο φόβος των βολεμένων,
ας ανοίξουμε φτερά,
::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | -Ειρήνη-
07-02-2020 @ 14:09 | Ιδιαίτερες οι λέξεις και οι στίχοι που χρησιμοποίησες για να περιγράψεις τη χώρα μας. Το ποίημά σου μου έδωσε μια αίσθηση διαχρονικότητας: ο τόπος δεν άλλαξε, είναι ο ίδιος, η θάλασσα, ο ουρανός, η γη. Εμείς, οι κάτοικοί της αλλάζουμε ή... δεν αλλάζουμε αν δούμε ότι είμαστε συνέχεια αυτών που προηγήθηκαν από μας. Ιδιαίτερος κι ο τρόπος που γράφεις: ο λόγος σου εκεί που έχει ροή διακόπτεται ξαφνικά, σα λαχάνιασμα, σα να σκοντάφτει κάπου. Ξεχωριστή δημιουργία! | | Αγιοβλασιτης
07-02-2020 @ 15:24 | ::up.:: ::theos.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
