| |
Θύελλα και Άνεμος 2010
Το καράβι κόβει κύμα και το κύμα το καράβι
κι η στεριά σφίγγει σταυρό με μιά μανία και
μάνας αγωνία,όσοι κατοικούν καράβια και
απόκρημνα βουνά,ποτέ δεν ξέρουν,τι τους
ξημερώνει.
Σκοτεινός κι αγριεμένος ο ουρανός σαν χάρος
με δρεπάνι,πάνω απ΄το καράβι περιφέρεται
και απειλητικά ζυγώνει,βγάζει ανάσα παγερή,
αστράφτει και βροντά και με κεραυνό καρφώνει
το σκαρί και το λαβώνει!
Κι...εκείνο σπάζει σαν γυαλί,ακόμη κι η στεριά
το βλέπει και βουρκώνει,ξεδιπλώνει ξέρα και
δαντέλα-αμμουδιά να υποδεχτεί πανιά,στα
βράχια της λευκά σαν χιόνι,τα απλώνει και η
πλώρη τσακισμένη στο βυθό αναδιπλώνει,
...όσοι κατοικούν καράβια...κι απόκρημνα βουνά,
ποτέ δεν ξέρουν,τι τους ξημερώνει!
Θύελλα κι άνεμος τρομακτικά του τραγουδούν
για τα στερνά,στον Άδη κατευόδιο,άσματα πολε-
μικά,μα εκείνο πονεμένο δεν τους απαντά,
μόνο σιωπά,..πάνω στον τάφο του δε θέλει
ούτε ανθούς της θάλασσας της φόνισσας,ούτε
νυφιάτικα μοιρολόγια και επικά στολίσματα-τραγούδια.
Μόνο στην αστραπή,που κι αυτή το πλήγωσε
πολύ,έταξε συγχώρεση,..να σύρει όμως στην
κυρά του και να πεί - για παρηγοριά - πως
απ'αλλουνού το χέρι θά'ρθει - για τους εχτρούς -
η ανταπόδοση.
:- Πές της,με δάκρυα αρμυρά μη με θρηνεί,τα κύματα
που μ'έσπασαν,αδύναμη ριπή κι ο κεραυνός που
μ'έκαψε,στο λούστρο μου δροσοσταλίδες,δε σκότωσε
τις αγάπες και τις μνήμες,αυτές πάντα θα κουβαλώ
στο διαλυμένο μου σκαρί,σε χίλια κι αν κομμάτια
ακόμη σκορπιστεί,θα μαρτυρά μπροστά στα μάτια
του Θεού,πως έζησα μ'αγάπη αληθινή,εγώ και η
καλή μου,τόση που χόρτασε στη γη και γοργόφτερη,
χαρούμενη στα ουράνια θα πετάξει ησύχη (πια) η ψυχή,
μακριά απ'το κορμί μου...μα για τους εχτρούς,απ'
αλλουνού το χέρι,θέ νά'ρθει η ανταπόδοση...πές
της,με δάκρυα πικρά μη με θρηνεί...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
