| |
Το χέρι ακουμπά τα πλήκτρα,
η μουσική πλανιέται στο δωμάτιο,
μια μουσική ψυχής, κήπος ολάνθιστος.
Μιλούσε κι ας σιγούσε,
ανάσαινε κι ας κοβόταν η ανάσα στα δυο•
αγκάλιαζε κι ας απομακρυνόταν,
λυγούσε κι όμως το κεφάλι ψηλά.
Έτσι ταξίδευε, έτσι ονειρευόταν,
πλάσμα της νύχτας και της μέρας μαζί.
Καθώς τα δάχτυλα γητεύουν τα πλήκτρα
της μουσικής ψυχής, της μουσικής κήπος
ανεξίτηλος ο λεκές στου χρόνου το ριχτάρι.
Μυστική η γραφή της ψυχής,
μυστική η μουσική της,
που άλλοτε κλαίει… σιγή...
που άλλοτε γελάει, τραγουδά, ποιεί…
Μια μελοποίηση ονείρου,
τι κι αν τα πλήκτρα έχουν το μαύρο, έχουν και το άσπρο μαζί.
Αίνιγμα πάνω στο αίνιγμα
κι αυτή ακροβατεί,
μια μελωδία ψυχής , σ’ ένα αστρικό χορό, σε μια μουσική
κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό.
Τι κι αν το κομμάτι είναι για τον καθένα μας διαφορετικό…
Β.Σ.
© Π.Σ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
