| |
θα βρώ τα λόγια που δεν σκοτώνουν
μ'ένα χαμόγελο του κόσμου
κι ένα γλυκό φιλί
στο γυμνό σώμα της αγάπης
δεν είναι εύκολα να πείς απλά και οικεία
το βουερό,τ'απεριόριστο,το ανεξήγητο
τότε όλα μα όλα θα πάρουν νόημα
η κόκκινη γραμμή της φωτιάς σου
να καίει το βαθύ κι αχάραγο θαύμα
το βήμα σου στο βρεγμένο χορτάρι
τι χρώμα νάχει το βήμα σου πρωί πρωί
η ποίηση σου έφηβη,λεπτή,ολόφωτη
που κινάει στο ξάγναντο να βγεί
με τις κρυφές της συλλάβές
πόσες νάναι αλήθεια πασκίζω να μαζέψω
και λέω δεν θάναι άδικο το μήνυμά σου
μόνος ν'αντέξω να σηκώσω
για ποιόν ρωτιέμαι αυτό το θάμπος
για μένα μόνο θα παραμείνει
Παραμερίζω ν'αγναντέψω τον καπνό της Ιθάκης σου
αχ κι εκείνο το ταξίδι που ονειρεύτηκες
στάσου μη φεύγεις αυτό που θέλεις να πώ
υπάρχει,με συγκινήση θα στο πώ
εδώ που χρόνια κάθομαι ξάγρυπνος
με το φώς πνιγμένο στους καπνούς των τσιγάρων
με την οργή πιεσμένη ανάμεσα σε δυό στίχους
ο ένστικτος ,ο αδίσταχτος όρκος
ο σφυγμός ο ταχύς με τη βουβή του κραυγή
θα σε κοιταζω κατάματα και θα το πώ
απερίφραστα κι ασθμαίνοντας έστω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
