| |
| | Ενετικό λιμάνι |  | | | Γράφτηκε στις 21.2.2020 | | |
Σ’ αυτό το λιμάνι δεν υπάρχει ψυχή,
το ρολόι της εκκλησιάς χτυπάει.
Και θα ’λεγες, είν' ο μόνος ήχος που ηχεί.
Καράβι δεν έρχεται ούτε πάει.
Ο κόσμος που, με κρύο, ζέστη, βροχή,
κομβόι συνέρρεε, σιωπάει.
Κι οι δούλοι κι οι αρχόντοι κι οι Ενετοί μοναχοί
κι η εικόνα τους θαμπή, ξεθωριάει.
Εκεί, η Βενετσιάνα που ’κλεψε την καρδιά
του παππού μου, περπατεί στο κύμα πλάι.
Κι ο φανοστάτης... Κι εκείνος νέος...
– Τι βραδιά! –
Την κοιτά, τής μιλά, τής γελάει...
Σ’ αυτό το λιμάνι δεν υπάρχει φρουρά,
με σειρήτια χρυσά να προχωράει.
Μονάχα μια θλίψη, μια φριχτή συμφορά,
π’ ανθρώπινος νους δεν τη χωράει.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Κάθε βράδυ σ' ονειρεύομαι, μέσα στο σκοτάδι σε παντρεύομαι. | | | |
|
ΒΥΡΩΝ
21-02-2020 @ 10:34 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Μαυρομουστάκης
21-02-2020 @ 11:17 | ::1255.:: | | Μπόσινας Νίκος
21-02-2020 @ 22:10 | Πολύ μου άρεσε!
| | -Ειρήνη-
22-02-2020 @ 07:58 | Σκοτεινά όμορφο το ποίημά σου, η εικόνα της εγκατάλειψης και της ερήμωσης, ένα λιμάνι-φάντασμα μέσα στην ομίχλη... η αντίθεση με τις εικόνες από το παρελθόν, όταν ήταν γεμάτο ζωή...και οι δυο τελευταίοι στίχοι, μια ανεξήγητη εξήγηση... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
