| |
Το νόημα της ζωής
Το πρώτο θαύμα η γέννηση
και τ’ άλλο του θανάτου
κι ανάμεσα τους η ζωή
ψάχνει να τα βολέψει …
Μικρό το περιθώριο
αγώνας κι αγωνία
και όταν τα καταφέρνουμε
η ματαιοδοξία
πίσω γυρίζει την ψυχή
και χάνεται η ουσία…
***
Και ποια είναι η ουσία;
Η ουσία είναι :
Το μέτρο στις ενέργειες μας
ισορροπία στις σχέσεις μας
η άδολη αγάπη.
Παραδοχή 1
Ο άνθρωπος είναι δισυπόστατο ον. Είναι μια προσωπικότητα και ψυχή.
Η προσωπικότητα υφίσταται με την γέννηση του ανθρώπου - στη ζωή του – και τελειώνει με τον θάνατο του σώματος του. Είναι πεπερασμένη και υλική. Ύλη με υψηλό βαθμό οργάνωσης.
Η ψυχή – το πνεύμα – είναι κάτι που υπάρχει πριν γεννηθεί ο άνθρωπός και συνεχίζει να υπάρχει και μετά τον θάνατο του σώματος του ( κωδικοποιημένα με θαυμαστό τρόπο, μέσα από τον βιολογικό κύκλο). Είναι έννοια που γίνεται αντιληπτή από την δράση της.
Παραδοχή 2
Θεωρούμε δεδομένη την αντίληψη ότι ο άνθρωπος, από τη φύση του, ανάμεσα στο καλό ή το κακό, επιλέγει και υπηρετεί το καλό.
Με την ενσάρκωση του ανθρώπου και όσο ζει, η ψυχή έχει την ευκαιρία να εξελιχθεί να μάθει και να βελτιωθεί με αποτέλεσμα να φωτιστεί να απελευθερωθεί με απώτερο σκοπό να πετύχει την θέωση του.
Η παραπάνω διαδικασία ( εξέλιξη), για τους περισσότερους ανθρώπους, στην καθημερινότητα τους γίνεται σχεδόν ασυνείδητα και μηχανικά, από μαθήματα ( δοκιμασίες,γεγονότα αποτελέσματα κ.α). Τα μαθήματα αυτά μας βοηθάνε να αντιληφθούμε τη δύναμη της ψυχής που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής. Να δούμε τη ζωή πιο φιλοσοφημένα, με λιγότερο φόβο και άγχος με ηρεμία, αγάπη, ανοχή και κατανόηση. Επίσης διαχρονικά διαμορφώνουν καταστάσεις, πεποιθήσεις, κίνητρα, που συνθέτουν μια προσωπική ιδέα και οπτική γωνία για να βλέπει ο άνθρωπος τα πράγματα. Η αγάπη και το ενδιαφέρον, αποτελούν κυρίαρχες έννοιες που μετράνε τα επίπεδα της παραπάνω εξέλιξης για κάθε άνθρωπο.
Στις περισσότερες περιπτώσεις των ανθρώπων, η ψυχή καταναλώνει το 80 με 90 % της ενέργειας της, για την ασφάλεια , την απόλαυση και την αξιοσύνη τους. ( Τα τρία άμεσα αιτήματα. Οι τρεις άμεσες ανάγκες του).
α) Το αίσθημα της ασφάλειας στη ζωή (υγεία, χρήμα, σύντροφο κ.λ.π.) και κάθε τι που εξασφαλίζει αυτή την ανάγκη του το θέλει και το αγαπά. Προσκολλάται σ’ αυτό και δεσμεύει μεγάλο μέρος της ενέργειας του για αυτό το σκοπό.
β) Το αίσθημα της απόλαυσης στο θέαμα, το άκουσμα, στις αισθήσεις του και γενικώς ότι του δημιουργούν ευχαρίστηση. Είναι κάτι καλό αν δεν φθείρει την υγεία και δεν του γίνεται εξάρτηση. Κάθε τι που εξασφαλίζει αυτή την ανάγκη το αγαπά και διαθέτει αρκετή ενέργεια γι’ αυτό.
γ) Το αίσθημα της αναγνώρισης ( Αξιοσύνη) Κάνει κάθε τι ( κόπο, εκδούλευση, σπουδές κ.λ.π) που του προσθέτουν στην αξία του. Αγαπά κάθε ένα που τον παραδέχεται, που συμφωνεί με τη γνώμη του,που τον υπακούει. Αντιθέτως όσοι δε τον παραδέχονται ή τον κριτικάρουν αρνητικά τους μισεί.
Έτσι με βάση τα παραπάνω χωρίζουμε τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς, σε εχθρούς και σε σύμμαχους προσέχουμε την ομορφιά, τις γνώσεις μας αποθηκεύουμε δύναμη κ.λ.π.
Η αγάπη και προσήλωση στα παραπάνω, ενώ είναι σε ένα βαθμό δικαιολογημένη και αυτονόητη, αν είναι όμως και αποκλειστική, τότε οδηγούμαστε σε άτομα με εγωισμό, φίλαυτα, συνήθως κλειστού τύπου και συχνά αντικοινωνικά.
δ) Η ανάγκη του ανθρώπου να κάνει οικογένεια σύζυγο παιδιά συγγενείς γεννάει μια διαφορετική ψυχική δραστηριότητα και αγάπη. Έξω από τον εαυτό μας, τη συγγενική αγάπη, που απαιτεί και αυτή αρκετό ποσοστό ψυχικής ενέργειας που θα πρέπει να παρθεί από τις ατομικές ανάγκες του. Αυτή η αγάπη επειδή προσφέρεται μπορεί να θεωρηθεί ανωτέρας μορφής εκείνης των προηγουμένων παρ’ ότι και αυτή επιβάλλεται από τη συγγενική σχέση.
Πέρα από τα παραπάνω μπορούμε να αναφέρουμε εκδηλώσεις αγάπης με τέτοια χαρακτηριστικά όπως: προσφοράς, θυσίας αλτρουισμού κ. α που τις κάνουν όντως αξιοζήλευτες και ανωτέρας μορφής όπως : ε) Αγάπη όλων των ανθρώπων ( πλατιά) από άτομα που εργάζονται για το καλό όλου του κόσμου. Άτομα με αυξημένα αισθητήρια, άνθρωποι της δημιουργίας και της προσφοράς. Καλλιτέχνες, μουσικοί, δάσκαλοι κ. α. Πρόθυμοι να δώσουν χωρίς ανταμοιβή.
στ) Πνευματική αγάπη (πνευματικότητα). Κατ’ αυτήν το άτομο βιώνει την πραγματικότητα ως παρατηρητής. Αγαπά τον άνθρωπο για την ψυχή του και όχι για την προσωπικότητα του. Και επιδιώκει πνευματική αναβάθμιση του εαυτού του και των άλλων. Η γενναιοφροσύνη, η έμπνευση, η αγωνιστική διάθεση απέναντι στα πάθη κ.α . Στηλιτεύει και καθοδηγεί και πολλές φορές συμβαίνει να μην είναι και ευχάριστο.
ζ) Έκσταση – Φώτιση - Θέωση Η ανώτερη μορφή αγάπης. Πέρα από τον χρόνο τον τόπο και άτομα με εμπειρίες κορυφής. Έχουν βιώσει την απώλεια του εαυτού τους. Έχουν γίνει ένα με τη φύση.
Σκοπός της ζωή του καθενός μας, θα μπορούσε να είναι η αναβάθμιση του εαυτού του. Από το α προς το ζ. Όλα τα παραπάνω αναφερόμενα μοιάζει να έχουν μόνο θεωρητική αξία, αν δεν αναφέρουμε την ανάγκη της παρουσίας ενός καταλύτη, που η απουσία του ακυρώνει όλα τα παραπάνω. Ο καταλύτης λοιπόν είναι η διάθεση του κάθε ένα μας να προσπαθήσει, να αγωνιστεί για κάποια αναβάθμιση. Με όρους αγνούς ( σεμνά και αληθινά), με προσπάθεια συνεχή, χωρίς ιδιοτέλεια, με ενδεχόμενες θυσίες και με αγάπη χωρίς αντιπαροχή. Ο Αγώνας !!! Αυτός είναι το κλειδί και το μυστικό της ζωής. Ο αγώνας για αναβάθμιση. Κάπου ο ποιητής λέει “ λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα”. Αναβάθμιση εσωτερική και ουσίας, μέσα μας και όχι του “φαίνεσθαι”. Πράγμα δύσκολο στις μέρες μας. Όμως, όσο πιο δύσκολος είναι ο αγώνας τόσο πιο μεγάλη αξία έχει η νίκη. Ας μεταφέρουμε ένα ποσοστό ψυχικής ενέργειας από τα α,β,γ και ας ενισχύσουμε και τις παραπάνω ε, στ γιατί όχι και ζ. Να ανεβούμε επίπεδο. Μέσα στα λίγα χρόνια ζωής μας, καλούμαστε να ανταποκριθούμε στην πρόκληση. Να συμβάλουμε ο καθένας μας - όταν είναι η σειρά μας - έτσι ώστε από γενιά σε γενιά να προσεγγίσουμε ένα ιδανικό κόσμο με χαρακτηριστικά παραδείσου. Οι καταβολές μας, το ανάλογο περιβάλλον, η εκπαίδευση, οι φιλίες και οι καλές μας προθέσεις θα βοηθήσουν. Η φιλοσοφία, η θρησκευτικότητα, η κριτική σκέψη, η θέληση, η προπόνηση είναι μερικοί αρωγοί στον αγώνα. Απέναντι στον αγώνα για αναβάθμιση και στην αντίθετη κατεύθυνση, λειτουργούν ο εγωισμός η απληστία ο αμοραλισμός και η επιλογή του άλλου δρόμου ( του δρόμου της κακίας). Ο αντίπαλος μας.
Ο Θεός και διάβολος, οι δυο μονομάχοι, που παλεύουν μέσα μας συνεχώς καθορίζουν το αποτέλεσμα στην μια ή την άλλη κατεύθυνση.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
