| |
[font=garamond][color=black]
η φιλοξενια κι ευγνωμοσυνη
ειναι οπως ενα σωμα
-με μια καρδια, ε πως αλλιως-
ζωντανο για οσο χτυπαει..
μα δεν ξεμενει απο σωμα.
και ναι ολοι απο καπου ερχομαστε
και κανεις δεν ειναι απο δω.
ομως οσο το σωμα το εφημερο μου
αναπνεει στην γη καθως,
πατριδα μου ειναι η μανα γη
διχως γιατι
-ο ουρανος πατερας μου
κι εγω το τερας του-
οταν καθενας διεκδικει ενα κομματι γης
υπερασπιζοντας το σαν πατριο εδαφος
σουβλιζοντας το με την σημαια
που να βαφει διαλεγει με ζωες που τρωει
-αντι να μοιραστει το 'σπιτι' του..
το τραπεζι του με τον φιλοξενουμενο οπως-
ετοιμοπολεμος μη και το χασει
να μην αναγνωριζει τ' ασυμφωνα του,
κατοπτρα, αδερφια, μετωπα.
οταν μια χουφτα για κτημα της την γη εχει...
-τον πουλα γαρ και τον αγοραζει-
και η ζωη ειναι απλη και εκπληκτικη
-σαν παλιο σπιτι ερημο που τρομαζει-
μα να που μπορει κανεις,
κι απο παιδι να το καταλαβει
να μπει μεσα του..
σαν απο παιδι που τον τραβα να βρεθει
σε τοπο αποκοσμο..
ερχεται με αυτην πανω του
σαν παραξενια/συντροφια ασιγαστη
κι ο θανατος,
αποζητα το χαδι του,
να τον αγγιξει με τρυφεραδα,
να πανε μαζι με μια αγκαλια σπιτι..
[font=garamond][color=black]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
