| |
Έμπνευση 2010
Μαύρος σαν έβενος ο Πήγασος - δικός μου -
κρυφομιλεί και κρυφοπεταρίζει,με αλαβά-
στρινες οπλές χώμα μαύρο και γόνιμο σκα-
λίζει.
...Και να σου ξεπετάγεται πηγή κρυστάλλινη
...και χείμαρρος δροσίζει μιά στέρφα γη,να
σκύψω και να ασπαστώ της έμπνευσης το
θείο δώρο,με δάφνες άγριες του δάσους να
το ροδοστεφανώσω,...να τάξω,να προσευχη-
θώ,το όνομα της θείας έμπνευσης ποτέ να μην
προδώσω!
Να δέσω κόμπο-ξόρκι σε δέντρο ιερό βαλανιδιάς
- δρυίδων -...κι οι νύμφες που υπηρετούν τα
φύλλα και τα κλώνια,μαζί μου θα χορέψουνε
σε εαρινό χορό,...θά'ναι μιά ένωση θεσπέσια,
αιώνια!
Κι...ύστερα σε λίμνη ακριβοθώρητη από σκέψεις
εύφορες και γόνιμες να ξεδιψάσω,...σαν άλλος
Ζίγκφριντ σε αίμα διάφανο να λούσω όλο το λο-
γισμό και σε βράχους- στίχους υψωμένους να
χτυπά ισχυρή με δύναμη,...αντίλαλος να επιστρέ-
φει γλυκύτερη η φωνή μου,..εντός η έμπνευσή
μου.
Σε ποιό χείμαρρο φωτός να εμβαπτιστώ; Ούτε
ένα δράμι σάρκας αβάπτιστο-αμέτοχο να μην
αφήσω,...μήποτε συμβεί όπως ο ήρωας...κι εγώ
να φονευτώ,..καθώς πια έργο και στίχο δε θα
μπορώ να δημιουργήσω.
Εκείνος σκότωσε το δράκο,στο αίμα του λουτρό!
Κι...εγώ,...ποιόν δράκο απ'όλους να σκοτώσω
και...στο αίμα ποιού να ξεπλυθώ;
Λόγος...βαρύς και λόγος...άδειος,χωρίς το λόγο
το μεστό για μονοκέρατο οδηγό,..μ'έναν Πήγασο
εβένινο,..άστατο και φευγάτο - δικός μου - που
όλο μου κρυφομιλεί και κρυφοπεταρίζει,..απ'τη
ράχη του...συνέχεια θα γλιστρώ.
...Νομίζω πως αποκοιμήθηκα...και τώρα που τον
ύπνο αποχαιρέτησα,...κατάλαβα πως όνειρο έβλε-
πα γλυκό...και ύστερα πικρό,το θείο δώρο της έμπ-
νευσης δεν είχα ούτε εγώ!...Ποιόν δράκο απ'όλους
να σκοτώσω...και στο αίμα ποιού να ξεπλυθώ;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
