| |
[font=garamond][color=black]
Κι αν τα πουλια δεν τραγουδουσαν πια,
Ειναι η μουσικη στο ακοιμητο πεταγμα τους.
Να μην φοβομαστε στις σκιες
Ποσο δε τις αχωριστες, και των σωματων μας.
Καλυτερα, αθορυβα που παμε τον χορο.
Απ' τα πολυ ψηλα κι απ' τα πολυ χαμηλα, αθεατα.
Μονο στο πουθενα, να πηγαινουμε χωρια.
Χωρια και μεσα μας, κι ο σπορος του να βρισκει χωμα
Και καπως αλλιως π ο τ έ.
Κι απ' ουρανο κι απο θαλασσα, και εδω.
Ετσι απλα να μπαινει - αλλιως ειναι - απο μονη της
Η - και πανω και κατω - τελεία
Η μουσικη της ακοιμητης μνημης
Απ' τις κλειστες και χαμενες μας·
Πορτες-
Ερωτας και δεν ρωτα.
[font=garamond][color=black]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
