| |
ΜΕΣ ΣΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΟΥ ΤΟ ΦΩΣ
Έιχα μάθει να διαβάζω
μες στο βλέμμα σου το φως
κι όσο πιο πολύ σε θόρρου’
αισθανόμουνα θεός
Τ’ αποχωρισμού σου η δίνη
ρίχνει αλάτι στην πληγή
και το πεφταστέρι ακόμη
μ’ απαρνιέται την ευχή
Στση φωθιάς το μετερίζι
στένει η σκέψη μου χορό
και με ζάλο αναστενάρη
γυροφέρνω τον γ-καιρό
Μες στσ’ αμοναξάς τη στάχτη
τα κομμάθια μου κεντώ
κι απ’ του στεναγμού τα χείλη
παίρνω ανάσα κι επιζώ
Το φεγγάρι που ζυγώνει
με κερνά πικρό κρασί
κι ώσπου να γλυκοχαράξει
παρεϊζομε μαζί
Στη βροχή, στο ξεροβόρι
σαν τρελή τσ’ αυγές γυρνά
και παντού σε ψάχνει, η σκέψη
τη σιωπή σου προσκυνά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
