| |
Το καλντερίμι, σου΄ναι γνωστό. Γνωρίζεις τον τρόπο να τ’ανέβεις.
Καθώς ανηφορίζεις,στις πέτρες τις κοφτερές,λουλούδια ανθίζουν.
Κι αν τ’αρνείσαι,ξέρεις τι γυρεύεις!
Τα παιδιά του πολέμου, βαρίά τραυματισμένα,στη θαλπωρή του σπιτιού γυρίζουν.
Η στράτα ξανά θα σε βγάλει,
στη γαλάζια ξύλινη πόρτα μπροστά.
Στο παραθύρι που βλέπει στου νόστου τον δρόμο
πίσω από τις αδιαφανείς κουρτίνες,αυτή θα’ναι εκεί να σε κοιτά.
Κλειστή με σύρμα θα’ναι αντί για κλειδί.
Εκεί μέσα μια καρδιά για σένα χτυπάει,εσένα καρτερεί.
Ο θυρεός με φρεσκοβαμμένα τ’αρχικά σου,πάνω της στέκει.
Στους επισκέπτες και περαστικούς για σένα ομιλεί.
Μπλεγμένους τους μνηστήρες στον αργαλειό της έχει.
Χρόνια γάμο τους τάζει,τους κοροϊδεύει,η καρδιά της εσένα ποθεί.
Κλειστή με σύρμα θα’ναι αντί για κλειδί.
Ολόψυχα πίστευε πως θα γυρίσεις.Γλυκιά της προσμονής η ανταμοιβή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
