| |
Πατρίδα μου, τα παιδικά μου όνειρα.
Το σκονισμένο καβαλέτο και κάμποσα ξεραμένα χρώματα.
Άπειρα χρώματα. Κίτρινα, κόκκινα, λευκά και μαύρα.
Σαν τα χρώματα των παιδιών που παίζαμε μπάλα κάθε απόγευμα.
Στην δική μου πατρίδα, η πονηριά, ήταν το «ματάκι» καθώς παίζαμε κρυφτό,
και η πατάτα που βουτήξαμε, προτού στρωθεί τραπέζι.
Και το ψέμα; ΄Ενα «έρχομαι» με 10 λεπτά καθυστέρηση.
Και τρέχαμε όλοι απ την μια γωνιά στην άλλη,
αφού δεν υπήρχαν σύνορα να μας σταματήσουν.
Έτσι κυλούσε η ζωή στην πατρίδα μου.
Κι έπειτα πόλεμος. 1999.
Ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας.
Που να σκαμπάζαμε κατά που πέφτει στον χάρτη.
Ξέραμε μόνο πως εκεί κάποιους σκοτώνανε.
Και κάπως έτσι, κατέρρευσε και η δικιά μου πατρίδα.
Κι αρχίσαμε να μιλάμε για πράγματα που ξέφευγαν πολύ απ την ουτοπία μας.
Μιλούσαμε για τα αυτονόητα. Δικαιοσύνη, ελευθερία, ισότητα…
Το κάθε δεδομένο έγινε κάποτε ζητούμενο,
και η πατρίδα μου απέκτησε σύνορα.
Δεν ήταν ασφαλής ο κόσμος μας πια.
Επιδρομή στην επιδρομή και πόλεμος στον πόλεμο.
Θα φταίει μάλλον που αρχίσαμε κι εμείς να μεγαλώνουμε.
Η συνοριογραμμή χαραγμένη στο νου μου σαν κύκλος.
Ξαφνικά, ήταν περίεργο να χεις πολύχρωμους ανθρώπους έξω απ αυτήν.
Και ξόδεψα πολλές νυχτιές,
να προσπαθώ να ελευθερώσω την πατρίδα μου.
Ο πόλεμος δεν ήταν μοναχά εκεί που έβρεχε βόμβες.
Ήταν παντού, ριζωμένος και στην δική μου πατρίδα.
Στην πατρίδα μου, λοιπόν, βόμβες είναι η φτώχια κι εξαθλίωση.
Το συμφέρον και η βιοπάλη. Οι ανισότητες και τα πολιτικά τους παιχνίδια.
Οι στόχοι των άλλων που πρέπει να κάνεις δικούς σου.
Μια αδιάκοπη πίεση, να μπεις στην αγέλη.
Κοίτα, μεγάλωσα. Χωρίς πατρίδα.
Την λαβωμένη πατρίδα μου άφησα,
μην λαβωθεί κι ο νους μου αργότερα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
