[I][color=black][font=georgia]
Σε ποιόν καιρό, ζωές λαθραίες
Τα δέντρα -να χαρείς- θ’ ανθίσουν
Ποιες οι αιτίες οι μοιραίες
Που τους ανθρώπους θα χωρίσουν
''Κράταγα τα χέρια σου
Και το θυμάμαι, είχα δακρύσει
Το πρόσωπό σου έβλεπα στον ήλιο
Κι ένιωσα για λίγο ευτυχία''
Αυτόν τον πόνο να κρατήσω
Να φτιάξω μια χαρά μεγάλη
Όταν μες στη ζωή γυρίσω
Μου ‘λεγες, σαν ξανάρθω πάλι
''Μάτωναν τα μάτια σου
Κι άλλο δεν είχες από ανάγκη
Και κύλαγε το αίμα σου ποτάμι
Όπως κυλούσε η απουσία''
Δε σε γνωρίζω μα σε ξέρω
Τη μακρινή σου τη φωνή
Μια νύχτα μέσα μου θα φέρω
Στην πόρτα μου τη διπλανή
''Αντίο μόνο να σου πω
Η απόσταση το ατσάλι θα λυγίσει
Θα φεύγεις δίχως να σ’ αγγίζω
Μάταιο το τέλος, μάταιο''
Κάθε ποίημα, κάθε δημιουργός, σε κάθε του δημιουργία θέλει κάτι
να πει, θέλει να εκφραστεί και να μιλήσει.
Αυτό έκανες κι εσύ, μίλησες με την δύναμη της ψυχής σου κι αυτό
κάνει την προσπάθεια σου υπέροχα μοναδική!
::up.:: ::up.::
