| |
| | Μια Λαμπρή, δίχως κρίνα |  | | | Καλημέρα φίλοι μου, γραμμένο για άλλο λόγο, μα θαρρώ ταιριάζει στις μέρες μας, σας ευχαριστώ. | | |
Στεγνό το στόμα, στιφά τα χείλη, δεν έβρεξε θεέ μου φέτος.
Δεν έβρεξε εδώ και χίλια χρόνια, κάηκαν τα νέα φυντάνια
στ` αμπέλια.
Γύρανε τα σιτάρια στο τελευταίο ζωής τους προσκύνημα.
Μια σαύρα ξεπροβάλει απ` τις ξερολοθιές κι` είπε ---τι
Λίβας και φέτος.
Τα σαλιγκάρια δεν βγήκανε σεργιάνι στο νοτισμένο της
γης, παράδεισο τους.
Κάηκαν τα σπαρτά μας κι` η γη προσμένει, μια βροχή,
μια βροχή, νέας δημιουργίας.
Φίδια γέμισαν οι αυλές μας, χορεύουν τρανό το χορό
τους,αλλάζοντας ίδια πουκάμισα.
Μήτε ένα κυκλάμινο δεν ξεπρόβαλε, να ντυθεί η γης
ένα ροζ φουστάνι.
Οι στέρνες στέγνωσαν, τα ρυάκια στέγνωσαν, τα ποτάμια
κρατούν μια στάλα βροχής στα φυλλοκάρδια τους.
Να ζήσει ο βάτραχος, για τον χορό των βουβαλιών που
δίψασαν κι` έχουν όλα τον ίδιο φόβο, μην στεγνώσει
ο βάλτος., από αίμα.
Μια κουκουβάγια κρώζει στην εκκλησιά τα βράδια με
ένα συρτό πονεμένο σκοπό.
Το χώμα γέμισε βαθιές ξερές πληγής ρυτίδες, στα μάρμαρα
έπεσε σκόνη, σκεπάζει τις ψυχές που δεν λίγησαν τα
λιόδεντρα στέρφα κρατούν λίγο καρπό παρηγοριάς
πεισματικά με δύναμη θεού κι` ανθρώπου.
Μύγες ήρθαν φέτος, λεφούσια, σκέπασαν τα παιδιά μας
τρυγούν τα άδεια βλέμματα..
Οι μύλοι δεν δουλεύουν πια από καιρό, δεν έχει καρπό,
δεν έχει μεστό χρυσό σιτάρι.
Τα περιστέρια διψούν μαζεμένα κάτω από ένα κόκκινο
κεραμίδι.
Δεν θα λάβουμε γράμμα φέτος.
Ένα κόκκινο γαρύφαλλο, αδύναμο, ψάχνει δυο στάλες
βροχής.
Ο βασιλικός ξεράθηκε, ο δυόσμος ξεράθηκε τα θυμάρια
στέγνωσαν.
Μόνο οι δάφνες αντέχουν τούτο το φρικτό μαρτύριο,
ανθίσανε και φέτος με πράσινα τα φύλλα.
Μια ελπίδα προσμένει το κουρασμένο μας βήμα, μες
στο κουρνιαχτό του κόσμου.
Οι ξερολιθιές πυρώσανε, κοιτώντας ένα γαλάζιο,
μπλε βαθύ στο πέλαγος.
Στον Άη Νικόλα ψηλά, στο βράχο, αχνοφέγγει ένα
μονό καντήλι.
Τα δεντρολίβανα ζήσανε για να στολίσουν τους
Επιτάφιους της νέας θυσίας.
Δεν άνθισαν χίλια χρόνια οι πασχαλιές κι` ούτε
τα άσπρα κρίνα.
Μια Λαμπρή δίχως κρίνα, αλίμονο!
Σφήκες και ακρίδες πέσαν στο κάμπο, να τρυγήσουν
ότι απόμεινε.
Άνυδρος Χειμώνας, άνυδρα Καλοκαίρια!
Η ζωή εν τάφω εντός μας.
Κι` όλο ψάχνουμε, ένα σύννεφο ζωής στον ουρανό,
που θαρρείς ότι κι` αυτός πύρωσε στης φωτιάς το χρώμα.
Ο Βιγλάτορας τι κρίμα σεργιανά στα ύψη κατακαίοντας κι`
οι προσευχές δεν τον ξορκίζουν πια.
Καίει ότι απόμεινε, το στόμα, το σώμα, την ψυχή μας.
Μια λύπη φωλιάζει, στο στεγνό μας λαρύγγι, ο Ήλιος δεν
χαράζει πια τα βήματα μας.
Τούτος ο κουρνιαχτός, στ` αγκωνάρια της γης, στα μάρμαρα
στους τάφους, στα τρίστρατα καίει, αφανίζει, πονά, στερεύει
τις πηγές της πατρίδας.
Μόνο ο τζίτζικας ακούγεται στα διάσελα πάνω στην ιτιά των
τραγουδιών μας, ένα χρονικό, μικρής, μοιραίας, μελωδικής
ύπαρξης.
Δεν έχει εποχές πια εδώ.
Αδαμοπούλου Γεωργία
26-3-2020.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
smaragdenia
26-03-2020 @ 08:37 | ΠΟΛΥ ΑΛΗΘΙΝΟ ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΟΥ
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΟΥ ::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | Μπόσινας Νίκος
26-03-2020 @ 10:15 | Πολύ ωραίο! | | inokrini
26-03-2020 @ 15:02 | ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | VELOUDINO SKOTADE
26-03-2020 @ 17:58 | Η ζωή εν τάφω εντός μας.
Κι` όλο ψάχνουμε, ένα σύννεφο ζωής στον ουρανό,
που θαρρείς ότι κι` αυτός πύρωσε στης φωτιάς το χρώμα.!!!
Ιδιαίτερο!!! ::hug.:: | | VELOUDINO SKOTADE
26-03-2020 @ 17:58 | Η ζωή εν τάφω εντός μας.
Κι` όλο ψάχνουμε, ένα σύννεφο ζωής στον ουρανό,
που θαρρείς ότι κι` αυτός πύρωσε στης φωτιάς το χρώμα.!!!
Ιδιαίτερο!!! ::hug.:: | | Σώτος.Π.
26-03-2020 @ 18:19 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Άηχος
26-03-2020 @ 21:02 | Εγώ το βρήκα εξαιρετικό και συγκλονιστικό, κι όχι απλά ωραίο!
Συγχαρητήρια Γεωργία.
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | zari.kardias
26-03-2020 @ 23:03 | Στεγνό το στόμα, στιφά τα χείλη...
Πανέμορφη γραφή!!!::yes.:: ::up.::
...τα λέει ΟΛΑ!!!:: ::up.::
Μια λύπη φωλιάζει, στο στεγνό μας λαρύγγι, ο Ήλιος δεν
χαράζει πια τα βήματα μας. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
