| |
Άνεμος φυσά και ο δρόμος ...ω! Τι μοναξιά!
Απέραντη, βαθιά, πυκνή είναι η σιωπή
και η ψυχή κλονισμένη και γκριζωπή,
πονά σαν πάνω σε δάκρυα καυτά πατά.
Πληγές μεγάλες αγιάτρευτες βαριές
απλώνονται σε ανθρώπινες στιγμές,
χαρακώνουν αδυσώπητα το κορμί,
αφήνουν στη σκέψη ένα μεγάλο γιατί;
Δωμάτια με δύσκολες πια αναπνοές'
λευκές στολές τρυφερά αγγίζουν ματιές,
στα βλέμματα τους κρύβονται κραυγές
ατσάλινες ασήκωτες οι επιλογές.
Άνεμος φυσά και ο δρόμος ...ω! Τι μοναξιά!
Ένα παράθυρο ψάχνουν με φως χαρωπό,
ένα μήνυμα της γνώσης χαμογελαστό,
μια διέξοδος σε 'να κόσμο πια διαφορετικό...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
