| |
O δρόμος υπάρχει της ερημιάς,πηγαίνει στα περασμένα
Με θανάτους κι αθόρυβα τύμπανα δεν βγαίνω απ τη φρίκη
Ξημέρωσε πάλι κι εγώ θα μεθύσω με τα μυρωμένα θλιμμένα
Κι ανήμπορος θ'αχνογελάσω στην πικρή μου καταδίκη
Σφίγγω τα θνητά μου βλέφαρα ακόμα να κοιμάμαι
Να ονειρεύομαι όνειρα που ξεγελάνε τη μνήμη
Μα πόσο κράτησε η ευτυχία θέλω και να θυμάμαι
Της αγάπης προσμένοντας τη γυρισμένη φήμη
Σαν από θαύμαστην αδιάκοπη πορεία κρατιέμαι
Τυλιγμένος βαθιά μες στην αγρύπνια των χεριών μου
Χωρίς κανένα κόκκαλο πως μπορώ ν'αναρωτιέμαι
Να γκρεμμίσω τους μύθους των απέραντων σκιών μου
Βιώνω την κάθε ανελέητη στιγμή που η μοίρα θα φέρει
Ξάφνου και τυχαία όλα περνούν κι όλα χάνονται από μπροστά μου
Της ιστορίας μου μήτε η αρχή μήτε το τέλος της διαφέρει
Στ'ουρανού το πιο γαλαζιο,μια αυλακιά με τα φτερά μου
Ώρα καλή σου παραδομένη μου σιωπή
Να σμίξω τα σκισμένα σου μέρη προσπαθώ
Ωσπου να βρώ την πεπρωμένη μου ανταμοιβή
Με ανώφελους κι αμετάδοτους στίχους θαρρώ
Ίσκιοι και χαμόγελα και το χέρι μου μένει
Στου σκοταδιού το μίσος κόκαλο σίδερο
Να ψάχνει τη λάμψη στο σώμα και να προσμένει
Το αξήγητο τραγούδι που ακούγεται ήμερο
Καημός μεγάλος τούτο ο παραλογισμός
Αξημέρωτη ανάγκη και οι ήχοι της ψυχής
Θέλω να κλάψω μα δεν μ'αφήνει ο θυμός
Με ζάλισε κι απόψε η όψη της απαντοχής
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
