| |
Tις Κυριακές μας αρέσει να πηγαίνουμε περίπατο στη θάλασσα
Στην ίδια θάλασσα εκείνη της Αμμοχώστου
Ωραία είναι και τα περιβόλια
Μόνο που πέφτουν κάπως μακρυά απο τη θάλασσα
Στα περιβόλια περνούμε τις καθημερινές
Με τις αμέτρητες αδελφούλες μας τις πορτοκαλιές
Ζυμώνουμε το χώμα για να γίνει ψωμί
Ζυμώνουμε τον πόθο στη ψυχή για να γίνει ζωή
Εδώ ξεκουράζεται η μητέρα απο ένα ταξίδι ογδοντάχρονο
Κουράστηκε μέσα στους τόσους ανέμους μα ξέρει να χαμογελά
Ξέρει να κάθεται κάτω απ’τον ίσκιο της κληματαριάς
Αναμεσα στα σπουργίτια και τα εγγονάκια της
Εδώ ζεί κι ο πατέρας που τον θάψαμε σε γή μακρυνή
Βλέπουμε τώρα τη σκιά του ακούμε τη φωνή του
Ακούμε τα βήματα του,ώρες ώρες τα βλέπουμε
Να τσαλακώνουν τα πεσμένα φύλλα
Και ξέρουμε πως κι εκείνος χαμογελά
Εδώ ζεί κι ο μεγάλος ο ταξιδευτής αδερφός
Εκείνος πούρχεται ανάμεσα στα ταξίδια του για λίγη ανάσα
Για να ξαναγεμίσει το δισάκκι του
Με το ψωμί της στοργής,με το κρασί της αγάπης
Για να ξανάβρει ένα κόσμο μέσα στον κόσμο του
Η θάλασσα είναι παντού.
Μιση ωρίτσα να περπατήσεις θα συναντειθείτε
Θα μπορέσετε να καθίσετε οι δυό σας και να τα λέτε
Όσο να ρθεί ακροπατώντας το σούρουπο
Να καθίσει στην άκρη,να σας ακούσει και να σιωπά.
Μπορείς να χαρείς τις ομορφιές της
Όσο να γεμίσει η ψυχή σου απο δρόσο και κύμα
Μπορείς να περπατήσεις στην άμμο γαληνεμένος
Ανάμεσα στους συμπολίτες σου
Θα χαιρετάς τον καθένα,κάπου θα σταματάς για λίγη κουβέντα
Θα ξαναφεύγεις κι όλο θα ρίχνεις λοξές ματιές
Στη θέση που στέκει η πρώτη συμπολίτισσα σου,η θάλασσα
Αν πάλι το προτιμάς ,μπορείς να καθίσεις στο Ακταίο
Τότε θα γίνει δικότερη σου
Γιατί θάχεις στο τραπέζι λίγο κρασί
Και γουλία γουλία θε να γεμίζει η θάλασσα ταξίδια
Θε ν’αρμενίζουν τα ονείρατα σου σαν τρεχαντήρια
Κι όλη η ζωή σου θ’αρμενίζει καλοτάξιδη
Και κείνη ως όνειρο και κείνη τρεχαντήρι
Ναί παντού η θάλασσα στον τόπο μας
Και μας αρέσει να πηγαίνουμε περίπατο εκεί
Μαζί κι ο ταξιδευτής αδερφός
Εκείνος που ρίχνει νυχτοήμερα το αγκίστρι του στίχου
Στη μυστική στέρνα της ανθρώπινης καρδιάς
Ή και στα λασπόνερα της καθημερινότητας
Για ενα χρυσόψαρο που όλο γλυστρά και φεύγει...
Μας αρέσει να πηγαίνουμε εκεί περίπατο τις Κυριακές
Αφήνουμε την εξοχή με κατήφεια προτιμώντας αυτή την αλλαγή
Τέτοια είναι η ώρα ,η ανάγκη που μεταδίδεται βαθιά μες στη ψυχή
Βαριοστολίζεται ο στοχασμός με όνειρατα,με εικόνες μακρυνές.
Εφήμερες και βάναυσες βλαστήσεις,να διώξουν την αίσθηση ζητούν
Προσπάθειες μάταιες,φτωχικές,πως θ’αναπληρώσει η ξεραίλα τη ζωή
Σα να φοβόμαστε,σα να διστάζουμε λιγάκι μα είναι μεγάλη επιβολή
Οπου νάναι στους κάμπους,στις πλαγιές χρυσάφια θα απλωθούν
Θα φθασει ώρα Καλοκαιριού κι όλα τα τριγύρω χτές ακόμη ερημωμένα
Τα χιόνια του χειμώνα ,οι θύελλες κι οι μπόρες που πνέαν δυνατά
Του άχαρου και μαύρου κόσμου τ’άνομα και τα σκοτεινά
Θαύμα και ξαλάφρωμα !θα χαθούν σε μια νυχτιά ,θα μείνουν τα ευλογημένα
Στεριώσαν πια οι προσμονές ,το νιώθουμε πλησιάζει ευδαιμονία
Κάτι σταχτιά πουλιά ανύποπτα στα θάμνα κουρνιασμένα
Παραξενεύονται σαν τ’αγουροξυπνάμε τόσο ειναι ταλαιπωρημένα
Μα δέχονται τα καυμένα να μεταδώσουν,της άφιξης μας αγγελία
Αν περπατήσουμε γαληνεμένοι ανάμεσα στα κόκκινα χωριά
Θ’αντικρύσουμε ανεμόμυλους,κυπαρίσσια και πορτοκαλιές
Όλα μας χαιρετούν,μάζι τους οι ευκάλυπτοι και οι σοφές οι φοινικιές,
Την ίδια δεν τη βλέπουμε μα ξέρουμε,σαν γυναίκα αγαπημένη εκεί μας καρτερά
Αν πάρουμε τη στράτα την πλατιά θα την βρούμε ησυχασμένη
Σμαραγδένια ,γάργαρη να αφροκοπά κλεισμένη μές στη μοναξιά
Μπορούμε να σεργιανίσουμε σιγά ,στην πιο καθάρια αμμουδιά
Να ξαναδιδαχτούμε τη χαρά,με τη ματιά στα κάλλη της καθηλωμένη
Εδώ χρειάζεται κοντύλι του ζωγράφου με ζωογόνα χρώματα να ξαναδροσίσει,
Εκείνα τα περήφανα κατάρτια υψωμένα που αραγμένα είδαν την αντάρα
Τα φτωχικά καϊκια που φορτωθήκαν μόχθο και γνωρίσαν την τρομάρα
Κι όλα όσα μαραίνονται κι ασθμαίνουν να ξαναγράψει και να συναθροίσει
Αν μας αρέσει μπορουμε να καθίσουμε στο πλάϊ της,γνωστό το ταβερνάκι
Θα βρούμε στο ανώγειο τραπέζι πλούσιο,στρωμένο γιορτινό
Λίγο παλιό κρασί ,γουλιά γουλιά θα μας γλυκάνει κάθε πικρό καυμό
Δείπνο αντάξιο,σαν όνειρο τη ψυχή μας θ’αρμενίζει στο όμορφο βραδάκι
Ξεχνιούνται γρήγορα οι καυμοί,μένει τώρα η δροσιά της ξαστεριάς
Βάλσαμο στις πληγές μας,τι εύκολη που είναι η λησμονιά μες στο μεθύσι
Κι αν τάπητες στο διάβα μας απο λουλούδια απλωθήκαν,ο σπαραγμός τάχει ποτίσει
Για να βλαστήσουν,να ριζώσουν αλύπητη θυσία χύθηκε,το αίμα της καρδιάς.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
