| |
Κομματιασμένο κι άνισο το πέπλο της ευθύνης
δραγάτης μια συγνώμη μου, στο αειφόρο χτες,
πεθαίνω που με τρύγησες, και που με κατευθύνεις
σε γαλαξία λησμονιάς, στης πίκρας τις ακτές.
Μπλεγμένος στ’ ανισόπεδα μιας θαλερής πλεκτάνης
με το φιλί παράνομο, τα βλέμματα μαβί,
για τη θυσία με άρπαξε του έρωτα ο τσοπάνης
και με αντικρίζεις στον βωμό…χαρούμενα βουβή….
Τα «σ’ αγαπώ» στιλέτα μου, και το «φιλί» με αλμύρα..
σε πέλαγα με ρίξανε, με ραγισμένο ιστό,
ποιο βάσκανο απελπισιάς…ποια ψυχοφθόρα μοίρα
στην αγκαλιά σου μ’ έστειλε, για να κομματιαστώ
Οκτώ φορές το διάβασα σε πάπυρο γραμμένο:
«τρυγώντας της τα όνειρα, η ανάσα σου καφτή,
παρωχημένα …σ’ αγαπώ ,… φιλί… φαλκιδευμένο,
αυτοί θα ‘ναι οι δήμιοι σου, το τέλος να γραφτεί»
Κι οι Ερινύες συμμαχούν, και λένε ΝΑΙ στην σκέψη,
δεμένο να με σύρουνε σε φόνου ρυμουλκό,
πώς να σκεφτώ το ανόσιο, ποιος Κάλχας να μου γνέψει:
«καραδοκεί η Μήδεια…μείνε στην Ιωλκό»
Δάνεισα στα σκοτάδια σου, φως απ’ τις οροφές μου
στις παγωνιές σου ήτανε οι πόρτες μου ανοιχτές,
στόλισα τις μπαλάντες σου, με ουράνιες γραφές μου
μα πώς να στείλουν μήνυμα, με αλφάβητο του χτες…
Μες στις χαράδρες τ’ όνειρο, σκυλεύτηκε και πάει
η αγάπη σου ναυάγησε ως εκατό οργιές,
με αποκαλείς «λατρεία» σου, λέω: «πως μ’ αγαπάει!!!»….
μα στρίβω, και πισώπλατες μου ρίχνεις μαχαιριές…
Σε συγχωρώ….εκδίκηση, δεν ξέρω τι σημαίνει,
άσε με στα σκοτάδια μου χαρά μου να κλειστώ,
αγώνα ως τώρα έκανα να σε φωνάζω: Ελένη….
στην Σπάρτη σου κατέφτασα, Πάρις να βαφτιστώ!!!!!!!
Μα εσύ τη νύχτα της φθοράς διάλεξες να μην λείπω
φοράς την πανοπλία σου με δόρυ και σπαθιά,
κλείστηκες με τους Αχαιούς στον Δούρειο τους Ίππο
και το μαχαίρι, μου έμπηξες καρδούλα μου βαθειά.
Κομματιασμένο σ’ αγαπώ, χτυπιέται στην αρένα
το άτι κεντρίζεις δυνατά, κι εγώ καημούς φορώ,
η αρματοδρομία σου, έπαθλο είχε εμένα:
Στου νικητή τα δόρατα, νεκρός να σπαρταρώ!!!!!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
