| |
Κύριε, ναι εσείς, μη με κοιτάτε λοξά,
Μη λέτε πως δεν σας ξέρω
Μπορεί να μην διασταυρώθηκαν ακόμη τα βλέμματά μας
Μα ήδη εδώ και χρόνια με ενοχλείτε!
Εδώ και χρόνια με ενοχλεί η άτακτη συμπεριφορά σας.
Τα ξαφνικά σας περάσματα μέσα στους χρόνους μου
Δεν μου επιτρέπουν να βάλω τους πλέον οικείους μου κανόνες
Με ενοχλεί κι αυτή η ατακτοποίητη ποίηση μου
Πίσω από τα παραπετάσματα της σκέψη
Πάνω στο πιο ψηλό ράφι της αισθηματικής μου ανθοφορίας.
Τα ανάκατα και τα μπερδεμένα σαράντα μου χρόνια
Που δεν υπακούν παρά μονάχα στην αυστηρή φωνή σας
Γιατί δεν μου κάνετε τη χάρη;
Γιατί δεν τα διατάζετε, για μένα να μπουν στην πρέπουσα τάξη;
Τις γυναίκες, ξέρετε, συχνά δεν τις ακούν.
Δεν βλέπετε πως παρελαύνουν χωρίς να τηρούν τις αποστάσεις;
Πως στέκονται μπερδεμένα τα μεγάλα και τα μικρά, χωρίς να λογαριάζουν τα ύψη τους,
Πως άλλα μετράνε μεταξύ τους, της στιγμής προσόντα,
Και τελικά έρχονται, παρέρχονται σαν ένα πολύχρωμο, ανομοιογενές πλήθος
Που δεν μπορώ να πω πως δεν το πρόσεξα
Το ομογενοποιεί το υπερισχύον γκρίζο.
Αλλά γιατί δεν εμφανίζεστε;
Γιατί μ’ αφήνετε με αυτήν τη κουστωδία που ενοχλεί τους παρόντες χρόνους μου;
Γιατί την αφήνετε να ενοχλεί τη τάξη μου;
Να κάθεται σαν αλογόμυγα στο πρόσωπο των επόμενων χρόνων
Και να μη τους επιτρέπει ούτε ένα λεπτό γαλήνης
Επιτέλους εμφανιστείτε!
Και πάρτε μακριά μου τους ανάκατους στίχους
Ξηλώστε το ράφι, πετάξτε στον κάλαθο την ατακτοποίητη ποίηση
Γκρεμίστε τα ψηλά παραπετάσματά μου
Άλλη ψυχή δεν έχω για να κρύψω
Αφήστε μονάχα, κύριε σας παρακαλώ, τη διπλανή σας σελίδα κενή!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
