| |
| | Περπατώντας |  | | | Σταύρος Φωτεινάκης | | |
Μεσημέρι, στην οδό Αιόλου.
Κουρασμένες γκριμάτσες
ανθρώπων, που σέρνουν
ξοπίσω τους,
αμέριμνοι τον φόβο
Ατόφιο χρυσάφι
Η ζωή τους είναι
πραμάτεια, που γερνάει,
σε σκονισμένο ράφι,
απόκληρη και σάπια
Περιπλανώμενοι είμαστε
νιφάδες του χιονιά,
που πέφτουν για να λιώσουν.
Μικρές καρδούλες πλαστικές,
κίτρινες κι ωχρές,
πεθαίνουν πριν το νιώσουν
Λατρεμένες, φιγούρες ξεχνάνε,
σε θάλασσες απόμακρες
που του ονείρου τους
η ζάλη φέρνει
Απλές μ’ αγαπημένες
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Euler2
12-05-2020 @ 20:27 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Aρίστη Σιδηροκαστρίτη
12-05-2020 @ 21:06 | Ομορφο.. ::up.:: | | aridaios
12-05-2020 @ 23:30 |
Περιπλανώμενοι είμαστε
νιφάδες του χιονιά,
που πέφτουν για να λιώσουν. ::yes.:: ::yes.:: | | -Ειρήνη-
13-05-2020 @ 14:10 | Ιιδαίτερο το ποίημά σου, arsvetus, με τις μελαγχολικές εικόνες των ανθρώπων που ζουν μια στεγνή ζωή. Νομίζω ότι κανείς δε θέλει να γίνει έτσι μα γίνεται χωρίς να το καταλαβαίνει. Κι αν τους ρωτήσεις, πιθανόν να μην καταλάβουν καν τι ρώτησες. Η τελευταία στροφή...την είδα σαν το μοναδικό πράγμα που μπορεί να τους κάνει να νιώσουν καπως ζωντανοί, η ανάμνηση των αγαπημένων...ξεχωριστή η δημιουργία σου, με έκανε να σκεφτώ! | | arsvetus
17-11-2020 @ 17:10 | Σας ευχαριστω για τα καλα σας λογια επισης μπορειτε να το ακουσετε στο youtube
https://www.youtube.com/watch?v=ACjOBDfG9b4&ab_channel=SpiderMusic | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
