Ουτοπία
13-05-2020 @ 23:01 | Το 2006 υπήρξε για μένα μια πολύ δύσκολη χρονιά. Ψυχολογικά, "είχα πιάσει πάτο". Ό,τι έγραφα, είχε χρώμα μαύρο. Κάποιες φορές, τρομάζω διαβάζοντάς με γιατί ξέρω ότι πίστευα κάθε λέξη που έγραφα. Τα χρόνια πέρασαν. Το εκκλησάκι είναι ακόμα εδώ, όμως έπαψα να στενοχωριέμαι για το αν οι άνθρωποι το επισκεφτούν. Το καντηλάκι της ελπίδας το φωτίζει. Έμαθα να αγαπώ έστω και λίγο τον εαυτό μου. Όλοι είμαστε περαστικοί από τη ζωή. Πρέπει να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. | |
Άηχος
13-05-2020 @ 23:29 | Είναι ένα καλογραμμένο ποίημα που κυριαρχείται από έναν
κραυγάζοντα πεσιμισμό. Εντούτοις κρατά την ελπίδα ζωντανή
και αυτό του δίνει μια ιδιαίτερη ομορφιά!
Μπράβο σου Πόλυ, έγραψες υπέροχα! | |
Τυρταίος
14-05-2020 @ 00:22 | ::up.:: ::rock.:: ::up.:: | |
Ζωή Α.
14-05-2020 @ 01:07 | ::love.:: ::hug.:: | |
Αγιοβλασιτης
14-05-2020 @ 02:02 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
inokrini
14-05-2020 @ 18:57 | ::love.:: ::love.:: ::theos.:: | |
-Ειρήνη-
14-05-2020 @ 19:59 | Όμορφη η γραφή σου, καίτοι πολύ απαισιόδοξη...λογικό, αφού είναι βιωματική... το "θα" δείχνει ότι έβλεπες το μέλλον εξίσου σκοτεινό με το τότε παρόν σου...βλέπεις όμως κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει το μέλλον...στη ζωή όλα αλλάζουν και τη δυστυχία τη διαδέχεται η ευτυχία και ξανά απ' την αρχή...στο εκκλησάκι σου μπήκαν άνθρωποι... | |
aridaios
15-05-2020 @ 00:45 | Τα μάτια μου δε θα ανοίξω
θα περιμένω σα νεκρή
να μ' αναστήσει η καμπάνα
με τη θλιμμένη της φωνή. ::cry.:: ::cry.:: ::cry.:: | |
zari.kardias
18-05-2020 @ 00:27 | Στο εκκλησάκι της ψυχής μου
υπάρχει τόση ερημιά...
Πολύ όμορφα θλιμμένο!!! ::yes.:: ::up.::
::hug.:: | |
Γιάννης Κατράκης
18-05-2020 @ 20:14 | Μέσα στα μάτια θα με βλέπει
η μοναξιά η περισσή
στο στόμα μου θα ξεψυχήσει
η βραδυνή μου η κραυγή.
Πολύ Πολύ όμορφο ...Πόλυ
Βγάζει πολύ πόνο και δυνατά συναισθήματα ....
::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | |
 |
