| |
**Ηώς**
17-05-2020 @ 23:31 | Κατάρα που μας άφησαν οι Έλληνες,
να προβάλουμε το ιδανικό
ως ύστατη προσπάθεια
ξορκισμού της μιζέριας μας. ::theos.::
Σε πανσέληνα μάτια κλείνω τις νύχτες μου...
Κάθε φορά που σκορπίζεται τ'ασήμι άπλετο σ' ολάκερη την πλάση,
ταξιδεύω ...
με τα μάτια της ψυχής
αναζητώντας τις ξαστεριές που χάνονται...
Μια αρχαία γονιδιακή αλυσίδα
μ'εχει δέσει πισθάγκωνα,
Γέρνω, χωρίς έλεος,
κάτω από το βάρος μιας δυσβάσταχτης κληρονομιάς
δε λιποψυχώ, χαμογελάω
για να μπορέσω να ανασυνταχθώ
όταν θα έρθει η ώρα...
Η γνώση των σοφών ανθρώπων μηχανεύτηκε
αυτή, που με της απλότητας το χέρι
χάιδεψε του Λόγου το μεγαλείο
πλημμυρισμένο Φως
Σε μιαν απλή διάλεκτο, χρυσοφερεμένη
με μουσικές αναδρομές στα βάθη των αιώνων..
όταν το άγγιγμα της Λύρας έστελνε ήχους αρμονικούς
συμπαντικούς κραδασμούς
με συμβολισμούς και Ποίηση...
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=148840 | | -Ειρήνη-
18-05-2020 @ 10:11 | Μα είμαστε συνέχεια, ούτως ή άλλως, θέλουμε δε θέλουμε και δε φταίνε αυτοί αν εμείς χρησιμοποιούμε το ιδανικό με λάθος τρόπο...προτιμώ την προσέγγιση της Φωτεινής, ωστόσο θεωρώ ενδιαφέρον και πρωτότυπο το ποίημά σου, προβληματίζει! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
