Από το παλιό μου blog. Ήμουν 37 όταν το έγραψα. Ήξερα ότι οι θλιμμένες δημιουργίες δεν είναι και τόσο αγαπητές. Ο κόσμος χρειάζεται ελπίδα και χαρά. Όμως τολμούσα και τρύπωνα ανάμεσα στη χαρά και την αγάπη. Και μύριζε θάνατος. Και όλοι μου έγραφαν: -μα είσαι νέα, γιατί-.
Γιατί έτσι ένιωθα. Γιατί η ζωή και ο θάνατος βαδίζουν στο ίδιο μονοπάτι. Μπροστά αυτή και πίσω εκείνος. Κι όταν την προσπεράσει, όλα τελειώνουν. Μη σας πικραίνουν τα λιγοστά σχόλια. Κάποτε, έγραφα δεν έγραφα καλά, είχα αρκετά. Μα σαν έφυγα, δε ρώτησε κανείς ξανά για μένα. Το γραμματοκιβώτιο, δεν είχε ούτε ένα γράμμα. Εξαϋλώθηκα.
__ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __
Ποια φώτα θα λάμψουν και πάλι για μένα
δειλά σαν θ' ανέβω στη σάπια σκηνή
το θέατρο άδειο, τα λόγια σβησμένα
κιτρίνισε ο χρόνος τ' άσπρο χαρτί.
Ποια μοίρα απ' τις τόσες θέλησε τάχα
να γίνω έν' αστέρι που ψάχνει στοργή
να μην αποκτώ όσα θα 'θελα να 'χα
να λέω γαλήνη είν' μόνο η σιωπή;
Γιατί να ακούω συνέχεια τραγούδια
που θλίψη μου φέρνουν βαθιά στην ψυχή
γιατί να 'μαι όμοια με κείν' τα λουλούδια
που πλάι σε τάφους... φυτρώνουν ζωή;
Συνήθως ,όσοι γράφουμε, δεν είμαστε και οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι Πόλυ μου..
Όσο για την εξαΰλωση...τί να πω!... λυπάμαι .... μόνο για όμορφα λόγια είμαστε.. ::hug.::
...το θέατρο άδειο, τα λόγια σβησμένα
κιτρίνισε ο χρόνος τ' άσπρο χαρτί...
Θλιμμένα λόγια που είναι όμως έκφραση ψυχής!!! ::yes.:: ::up.::
...με πολύ όμορφο ποιητικό αποτέλεσμα!!! ::hug.::
και το τραγούδι αγαπημένο ...τόσα γράμματα
Καλό ξημέρωμα...
