| |
Με το μελάνι της καρδιάς γράφει η πένα,
τα χρόνια θυσιαστήκαν σε έρωτα θεό,
γλυκό μαχαίρι ανάμεσα σε ‘σένα και σε ‘μένα
θυσία το συναίσθημα κι εγώ, να αιμορραγώ.
Μα αυτό δεν είν’ ο έρωτας που θέλω να δοξάσω
τον άλλο έρωτα ζητώ, το λίγο ταπεινό,
αυτό που συμπορεύονται στη διαδικασία
και που καθένας μέσα του δε νιώθει σα μισό.
Είναι χορός, ο έρωτας, που θέλω να κερδίσω,
είναι όμορφα, τα σύννεφα, που βλέπεις και γελάς,
είναι γαλήνια θάλασσα, είναι πιστός σου φίλος,
ο έρωτας που την ψυχή μαθαίνεις να αγαπάς.
Με το μελάνι του μυαλού γράφει η πένα,
τα χρόνια αναλύσανε και βρήκαν λογική,
πόσα σωστά μας δίδαξε, ο χρόνος στην ουσία,
ο έρωτας με έρωτα πάντα καρποφορεί.
Είναι θεός ο έρωτας τη λογική εξορίζει,
νικάει το συναίσθημα, τον κάθε συνειρμό,
κι εκεί που αποφάσιζες, το τι σε καθορίζει,
πρέπει σε κάποια θέματα, να αλλάξεις εαυτό.
Είναι σκληρός ο έρωτας και δεν μας υπακούει
έχει και το δικαίωμα να μας επιβληθεί
ξέρω πως κάποιοι διαφωνούν μ’ αυτή την κατακλείδα
μα άλλο το συναίσθημα κι άλλη η λογική.
Δίχως μελάνι στο χαρτί χαράζει η πένα
είναι η ζωή, μόνο στιγμές που επιζείς,
το τι θα νιώσεις, τι θα δεις, τι θα αγαπήσεις,
είναι κομμάτι της δικής σου επιλογής
Άμα στο έρωτα αφεθείς, ή αν δειλιάσεις,
αν καταλάβεις, ή αν είσαι αφελής,
ρώτα στο τέλος, θέλεις μια ζωή γεμάτη,
ή μια ζωή, όπου να νιώθεις ασφαλής;
Κι αν απαντήσεις σ’ όλα αυτά μη περιμένεις
ότι κι ο άλλος, σα κι εσένα, θα σκεφτεί,
για να σε νιώσει, πρέπει να σε καταλάβει,
να εξηγήσει, η καρδιά κι η λογική.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
