| |
Απ την αρχή του κόσμου, σε ήξερα.
Τότε που πέταγες μακριά
σε γαλαξίες κόκκινους
και κοιμόσουν πάνω στα χέρια μου,
σαν παιδί με μαξιλάρι τα άστρα.
Κι εγώ σε σκέπαζα,
γύρω - γύρω, κάθε φορά… ύλη σκοτεινή, απαλή.
Απ την αρχή του κόσμου, σ’ αγάπησα.
Από πάντα.
Και πιότερο αγάπησα εσένα παρά τον εαυτό μου.
Ήμουν εκεί, έτσι απλά.
Ήμουν μόνο για σένα.
Ταξίδευες, έφευγες, γύριζες
κι έπαιρνες μαζί σου τη σκόνη μου.
Λίγο – λίγο, κάθε φορά …
κι έμαθα έτσι να μετρώ τον χρόνο.
Ώσπου ζήλεψες το φως του ήλιου.
Και τον αγκάλιασες και φώτισε ακόμα πιο πολύ.
Έγινες φωτιά και λάβα.
Έγινες αυτόφωτος
κι εγώ μια Γη να περιμένω τη ζεστασιά σου.
Γύριζες, έφευγες, ταξίδευες.
Κάθε φορά καιγόμουνα στη λάμψη σου.
Λίγο-λίγο, κάθε φορά…
κι έμαθα έτσι να υπομένω τον πόνο.
Ώσπου δεν γύρισες ξανά. Κενό ._ (τελεία και παύλα)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
