| |
δεν γραφω με την οργη
τελος για το μενος τα περιθωρια
γραφω ο,τι απομενει στην πετρα
με υψωμενη φωνη και ψιθυρο
η θλιψη ειναι λεπιδα η ενεργεια του κοσμου ακονισμενη
η οδυνη (που) απαντεχει, δεν ξεγελιεται δεν καλύπτεται..
η απο γνωση που ξεκολλαει κυτταρο το κυτταρο βαθυτερα
απο την αχαριστια την αγνωμοσυνη μακρυτερα
απο τηνν ανακριβεια την εκμεταλλευση ισχυροτερη
αλιμονο αν η ψυχη γυρευε παρηγορια
στο μπουρδελο ψυχη δεν θα υπηρχε
στην σκοτοδινη δεν θα υπηρχε ερωτας
και δεν σωπαινει η διαυγεια η διαφανεια
μες στην θολοτητα στον βουρκο στην ασαφεια
ακουει δεν χανει την μπαλα
δεν χανεται στον πολεμο
πολεμαει μοναχη της αφθαστη
για το τιποτα και το κατι με σαφηνεια
γινεται αυτη οτι πει, στο σωμα της, σαν εντολη μοναδικη
απροσπελαστη παιδες..
ο χρονος περιορισμενος μα ο αχρονος τον ξεπερναει
οι αβανταδοροι κι καιροσκοποι δεν κοιμουνται
χαραμιζονται, και που ο αχτιστος κοσμος αγητευτος
και που απο τα ματια τους ο ψυχικος θα πεφτει..
στον ιερο κι αβατο πειρασμο της ενσαρκωσης
μονο ξαστερη οργη και ευγνωμοσυνη χανουν, τα λογια τους
στον πολεμο της
να μιλουν μαζι την αγκαλια της αβυσσαλεας οδυνης
και απτη αβυθομετρητη η ευφορια της..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
