| |
Το ναυτόπουλο
Η νύχτ’ απόψε ξέχασε να ανάψει το φεγγάρι
ο ουρανός ειν’ σκοτεινός δεν έχει απόψε χάρη.
Ούτε τ’ αστέρια βγήκανε λίγο να τον στολίσουν
και την λαμπρή τους ομορφιά πάνω του να κεντήσουν.
Η νύχτα άπλωσε παντού και ποιος να την ταράξει
κι’ ένα καράβι προσπαθεί πορεία να χαράξει.
Κι’ ένα μικρό ναυτόπουλο πονά κι’ αναστενάζει
για μια μικρούλα π’ αγαπά τον τρώει το μαράζι.
Θυμάται όταν πήγαινε εκεί στη γειτονιά της
κι’ έριχνε λίγα γιασεμιά επάνω στα μαλλιά της.
Μιλάει με τα κύματα μιλάει με τ’ αγέρι
να πάει στην κόρη π’ αγαπά μήνυμα να του φέρει.
Παρακαλεί τον ουρανό ν’ ανάψει το φεγγάρι
για να του δώσει μήνυμα να πα να της το πάρει.
Να κάνει λίγη υπομονή μέχρι που να γυρίσει
λίγα να φέρει γιασεμιά μαζί της να μυρίσει.
Να φέρει λίγα γιασεμιά να ρίξει στα μαλλιά της
ν’ απαρνηθεί την θάλασσα να μπει στην αγκαλιά της.
Γιάννης Μαυρόγιαννος
Από την Ποιητική μου Συλλογή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
