| |
Ήρεμα την ημέρα τα παγωμένα νερά
του ασίγαστου ποταμού.
Τις νύχτες αλλοκοτιάζει..
γεμίζει με ήχους ψυχών
που ψάχνουν το βαρκάρη
Καθόμουν ώρα στο ρίζωμα ενός πλατάνου
κι έβλεπα ανθρώπους τούτου του αιώνα
να δροσίζουν τα ξαναμμένα πόδια τους
φορώντας πλαστικά σανδάλια
και άλλους με λέμβους φουσκωτούς
με γέλια και κραυγές να κάνουνε βαρκάδα.
Σε μια γωνιά μοναχικό
βλέπω τον βαρκάρη τον αληθινό
να παρακολουθεί τη ματαιότητα των ανθρώπων.
Ποιος είμαι;
Ποιος ήμουν;
Ένα τίποτα
γιατί άφησα πίσω μου
ανικανοποίητους πόθους σωρό.
Το είναι μου ήταν ένας ανικανοποίητος πόθος.
Πόσο όμορφα τα χρόνια εκείνα
που της κρατούσα το χέρι,
το άγγιγμα της συγκλόνιζε
τη πληγωμένη μου καρδιά
του κάκου όλα ήταν απατηλά
πόθοι και πάθη έσβησαν σαν τη φωτιά.
Ποτέ τέτοιο πάθος
δεν μαύρισε έτσι την ψυχή μου.
Παρατημένοι πόθοι
κάτω από το κάστρο των ονείρων
Το πάθος ξεχείλιζε
σαν τη ρητίνη των κωνοφόρων
και πάγωνε πάνω στο πολύπαθο σώμα μου.
Περίμενε μου είπε..
θα συναντηθούμε στο σημείο επιβίβασης.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
