| |
Ποιος θα θυμάται τους ανθρώπους όταν δε θα υπάρχουν; Κανένας .Με ποια νοημοσύνη να μας θυμούνται οι εναπομείναντες; Με τη νοημοσύνη της ολιγάρκειας και της άγνοιας.
Πως μπορεί κάποιος να προσδιορίσει το σημείο όπου περατώνεται ο χώρος και ο χρόνος;
Η απάντηση είναι εύκολη. Είναι το άπειρον .
Παλιά πλάκα γραμμοφώνου ήχοι τραγουδισμένοι από βαρκάρηδες, φουρνάρηδες,μανάβηδες, ήχοι του Μάρκου Βαμβακάρη γι αγάπες προδομένες ,για κοινωνία άδικη για κιοτήδες και καρφωτίδες. Υπόκρουση θολερού ήχου,ήχος γραμμοφώνου με ηχογράφηση παλιού ρεμπέτικου αρμονία αποκρυπτογραφημένη από μαγική προφορά και τρόπο.
Πάντοτε αναρωτιόμουν γιατί γελάνε μόνο ο άνθρωποι κι όχι οι γάτες και οι σκύλοι; Πάσχα. Μ' αρέσει το Πάσχα γιατί έχει τσουρέκια ,μ' αρέσει το Πάσχα γιατί έχει πλούσια φαγητά μαζί και κόκκινα αυγά. Μ' αρέσει το Πάσχα γιατί ακούμε καλή μουσική ευτυχώς οι άσχετοι παραγωγοί υπακούν στο υποκριτικό πένθος των παπάδων κι ακούμε υποχρεωτικά “σοβαρή μουσική”.
Πως να γεμίσει το μεσοδιάστημα που μας χωρίζει από έλλειψη γνώσης; Ανάμεσα στο γραφείο μου και τη βιβλιοθήκη υπάρχει χαώδες κενό.
Πάντα ο θάνατος με τρόμαζε με την αιωνιότητα και την αιώνια σιωπή του. Πως μια καταστροφή με τη μορφή πλημμύρας καθαρίζει το καλό από το κακό που θεριεύει στο τέλμα! Πως η φωτιά που καταστρέφει το δάσος της σήψης δίνει τη θέση του σ' ένα νέο δάσος υγιές, που ξαναγεννιέται σαν το φοίνικα από τις φλόγες.
Πεθαίνει ο λόγος; Ο λόγος δεν πεθαίνει, ο θάνατος και οι ιερείς είναι πάντα καλοί φίλοι , ο νεκροθάφτης και ο θάνατος έχουν μαύρο χρώμα ,ο θάνατος είναι μαύρος.
Παιδί της πανσέληνου είμαι συνηθίζω να ουρλιάζω όταν τη βλέπω γεμάτη. Η ηχώ στις χαράδρες κάνει να ριγούν τα πλάσματα της νύχτας και ακολούθως ηρεμώ με την αγωνία τους.
Πως να νιώσει κάποιος την αγωνία των Τρώων λίγο πριν την καταστροφή ,όταν δεν την έχει ζήσει.
Πολλοί αποχωρούν από μια κηδεία με καμουφλαρισμένη χαρά ,ίσως γιατί δεν ήταν αυτοί για τους οποίους έψαλλαν ashes to ashes. Ευτυχισμένος αυτός που διατηρεί τη ψυχή και την τιμή καθαρές. Παραβιάσθηκαν τα δικαιώματα των μικρών θεών .Άφησαν τους πλούσιους πιστούς να παίρνουν το ψωμί των φτωχών από το στόμα τους , να παίρνουν τα πάντα , τα όνειρα ,τις ελπίδες ,τις ζωές τους μόνο άφησαν...... κι αυτές ρημαγμένες . Στο συνέδριο τέθηκε ζήτημα της κυριαρχίας κάποιων βαρύγδουπων έναντι των άλλων με μικρότερη ακτινοβολία. Αλλοίωσαν ακόμη κι αυτή την πραγματικότητα. Αυτοί οι αδίστακτοι κυρίαρχοι του κόσμου κυρίαρχοι των ζωών μας. Oργανωμένοι ενάντια στους μεμονωμένους αβοήθητους .
Πάντερμε άνθρωπε που φεύγεις και κανένας δε σε θυμάται,έχεις πεθάνει δυο φορές...
Παίζεις καθημερινά με το φως του σύμπαντος. Ιπτάμενος επισκέπτης, φτάνεις με μάτσο λουλούδια στο χέρι. Καμία δε μοιάζει με εσένα από τότε που σε αγαπώ. Γράφεις το όνομά σου συχνά προς τη δύση Αφροδίτη θεά. Ξαφνικά ο άνεμος χτυπά κι ανοίγει το κλειστό παράθυρό μου. Ο ουρανός των Θεών των ζώων των αμφίδρομων ψαριών σε προσμένει να λάμψεις με τη λαμπερή αντανάκλαση σου. Ήλιος δίνει τη σειρά του στη νύχτα τ' αστέρια στον ουρανό χορεύουν χορό τρελό. Τα άστρα ποτέ δεν ξεστρατίζουν από την πορεία τους όπως εσύ συνηθίζεις να κάνεις.
Πόσο αλλόκοτη σκηνή μπορεί να είναι το γεγονός να βλέπεις σε κινεζικό νοσοκομείο ελληνικές επιγραφές και οδηγίες προς τους ασθενείς Κινέζους και το αντίθετο...
Πόσο άθλια η κοινωνία που εγκαταλείπει τους ανθρώπους τις τρίτης ηλικίας στην καλή θέληση και τον ανθρωπισμό των συγγενών όταν γεράσουν;
Πόσοι απεγνωσμένοι άνθρωποι αναζητούν την ελπίδα στη φυγή από την πραγματικότητα και τελικά δε μπορούν να ξεφύγουν από το πεπρωμένο τους έτσι παραμένουν καθηλωμένοι στη ζωή που σχεδίασαν άλλοι γι αυτούς.
Ποιος φόβος είναι βαθύτερος από όλους τους φόβους με αποτέλεσμα η δύναμη του να φτάνει στα όρια της δύναμης της θύμησης των μυρουδιών. Ο αθέατος κόσμος των μυστικών πρακτόρων...
Πάντα το να ζεις με απλότητα και ταπεινοφροσύνη καθαρίζει το μυαλό.
Πανδημία μας δίδαξες την αδύνατη πλευρά του ανθρώπου.
Πάντα η τελευταία πράξη των ανθρώπων που μεταναστεύουν είναι η απελευθέρωση των πουλιών από τα κλουβιά και η παράδοση των ζώων σε ανθρώπους που τ' αγαπούν.
Παρηγοριόμαστε πως χτίζουν πύργους στην άμμο .Λάθος χτίζουν παλάτια πάνω σε γρανίτες. Μείναμε με απραγματοποίητα όνειρα αγώνων ,θυσιών,επαναστατών χωρίς αντίκρισμα. Οι ατσαλένιοι πύργοι χτισμένοι από τον ιδρώτα των άλλων μας εποπτεύουν από ψηλά. Οι κυρίαρχοι του κόσμου μας πήραν το γέλιο άφησαν τα δάκρυά για μας. Έπνιξαν την αναπνοή μας αναπνέουμε από τις ρωγμές που μας χάρισαν σαν ένδειξη υπεροπτικά καλής χειρονομίας. Εσείς κυρίαρχοι του κόσμου που αποφασίζεται ως άλλοι αυτοκράτορες Ήλιοι για τη ζωή και τον θάνατο μας. Εσείς που διασύρεται την αξιοπρέπεια μας ακόμη και την κατευθυνόμενη σκέψη μας αδειάστε μας τη γωνιά. Εσείς που παραβιάσατε την ελευθερία της σκέψης μας που διαμορφώνεται τις συνειδήσεις των νέων με τα σύγχρονα καταναλωτικά αγαθά. Εσείς που παράγεται όπλα και χορηγείται στα αδέλφια να αλληλοσκοτώνονται διπλό το κέρδος σας. Εσείς που διακατέχεστε από το μίσος για τον άνθρωπο κι αγαπάτε μόνο το κέρδος, αδειάστε μας τη γωνιά. Στυγνοί υλιστές θέλετε καθαρή συνείδηση με γεμάτη κοιλιά και τσέπες. Αδειάστε μας τη γωνιά.
Πόσοι μεγάλοι έρωτες χάθηκαν ,πέρασαν στο περιθώριο του χρόνου επειδή δε βρέθηκε ένα Σαίξπηρ ή ένας Γκαίτε να τους κάνει αθάνατους!
Ποιο το όφελος να θυσιάζομαι γι αυτήν όταν μοιράζει την εαυτό της στους άλλους;
Ποια γλυκιά σειρήνα με παίδεψε για χρόνους τέσσερις
αργότερα μια κρύα μέρα του Δεκέμβρη αφέθηκε στο δρόμο
της συγκατάβασης της λογικής και του συμβιβασμού και μ' άφησε. Σιωπή και θρήνος η ανάμνηση τις τελευταίας αγκαλιάς με τα χέρια της σφιχτά δεμένα στο λαιμό μου.
Πάντοτε σε κάθε λιμάνι υπάρχει μια γυναίκα που περιμένει υπάρχουν και οι κάβοι που περιμένουν με λαχτάρα να δέσουν τα πλοία , σαν τις αγαπημένες που περιμένουν. Εγώ κομμάτι ξηράς αναζητώ να ξαποστάσω λίγο του κόντορα την κούραση να μείνω λιγάκι μόνος μήπως μπορέσω να κοιμηθώ την ομορφιά σου να χαρώ στου ύπνου τα λημέρια.
Πότε μια πόλη γίνεται περισσότερο αγαπημένη; Όταν αγαπάς κάποια από εκεί.
Πνίγοντας άθελα της ,της ψυχής τον καημό μακάριος αυτός που έζησε παρόμοιο αναστεναγμό,γιατί τα χρόνια και τα όνειρα γυρισμό δεν έχουν.
Πάντα υπάκουη πάντα αγνή χαρούμενη και πρόσχαρη σαν την αυγή έγινε η μούσα μου στα δύσκολα χρόνια κι ας με γέμισε με απονιά και καταφρόνια. Είσαι η όψη που μόλις έχασα απέκτησες την υπόσταση που σου άξιζε.
Πόσο θα περιμένω να με ποθήσεις; Θα σου φέρω απ' τα βουνά αγριολούλουδα από αυτά τα σπάνια που μοσχοβολούν. Σ 'αγαπώ και η χαρά μου το στόμα σου δαγκώνει.
Πως να γράψω “κάτι καλό”;όταν δεν είσαι μαζί μου; Εσύ μου έδινες ώθηση γι αυτό ήσουν και είσαι η αφορμή μου. Έπεσε το ύστατο κάστρο μ' εγκατέλειψε,Οι σταγόνες της απονιάς πέφτουν πάνω στην καρδιά μου και την ματώνουν δεν το νιώθω γιατί είναι κόκκινη. Με το μαρτύριο αντιλαμβάνομαι πως είμαι ζωντανός.
Πριν από την φρόνηση η ευτυχία ή πριν από την ευτυχία η φρόνηση ,αφίλητη της ζωής μου μεγάλη αγάπη ;
Πως η κριτική μπορεί ν' αποβεί το χειρότερο μέσο για να προσεγγίσει κάποιος ένα έργο τέχνης όταν ο κρίνων κρίνει αυτά που δε γνωρίζει.
Πάντα η ποίηση ήταν η διέξοδος του φόρτου συναισθημάτων αυτό εισέπραξε μόνο από αυτή εκτός από τη μέγιστη αχαριστία.
Πολλάκις τους ποιητές χαρακτηρίζει η πολυπλοκότητα η υπερβολή και η έμφαση. Τους ξεφεύγει η αληθινή ζωή. Την ποίηση πρέπει να χαρακτηρίζει η διαύγεια η ισορροπία και η αρμονία. Οι ποιητές δύσκολα γράφουν για της ψυχής τους τα πάθη συνήθως περιγράφουν του εαυτού τους φαντασίες και προθέσεις κρυφές αγάπες ανεκπλήρωτες πολλές φορές έγραψα κι εγώ πολλά ποιήματα γι αυτές.
Πέθανε ένα αηδόνι και μας στέρησε από πολλές μουσικές πανδαισίες. Γλυκό αηδόνι στις φυλλωσιές ήσουν κρυμμένο και μας τραγουδούσες.
Πως ένα μικρό κορίτσι μπορεί να ανακαλύψει το μυστικό της ζωής σ' ένα ξαφνικό στίχο; Έρωτα μεγάλε Θεέ αφήστε τη σκιά των φτερών σου να με χαϊδεύει άφησε την παρουσία να τυλίξει την ψυχή μου από το σκοτάδι. Παραμένω εχθρός του τετελεσμένου και του οριστικού ,είμαι λάτρης της διαρκούς αναθεώρησης. Νιώθω ανασφάλεια για τα γραπτά μου διστάζω για την οριστική τους έκθεση προς το κοινό. Μόνο η μελάνη του τυπογραφείου βάζει τέλος σε κάθε γραπτό μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
