Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Δε ξέρω τι κάνω
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130399 Τραγούδια, 269370 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Δε ξέρω τι κάνω
 


Σιωπή και απόγνωση συνοδεύει
την ανάμνηση της τελευταίας αγκαλιάς
όταν τα χέρια της ήταν δεμένα σφιχτά στο λαιμό μου.
Δε ξέρω τι κάνω , στην ουσία δεν κάνω αυτό που πρέπει,
αλλά ότι θα ήθελα να αποφύγω, κάνοντας αυτό που κατά βάθος δε θέλω.

Αναγνωρίζω έμπρακτα πως έχω δίκιο αλλά τι είναι αυτό που πάει στραβά;
Είμαι στο αύριο ή σε κάποια μέρα από το μέλλον ;
Στο σήμερα βρίσκομαι, είμαι ότι έφτιαξα στο χθες ή σε κάποια μέρα του.
Διαπίστωσα ότι όσο λιγότερο αγαπώ μια γυναίκα ευκολότερα μ' αγαπά αυτή
και με σιγουριά οδηγείτε σε μένα.
Γελάστηκα. Γιατί λοιπόν είναι αχάριστη ;
Επειδή δεν καταστρώνει σχέδια απατηλά και πιστεύει στα όνειρα επιλεκτικά ;

Απόψε ο πόνος φόρεσε τα καλά του και βγήκε στο δρόμο,
κάποιος του έταξε λίγη χαρά
κι έτρεξε με λαχτάρα σε αναζήτηση.
Έγινε η υπόσχεση εισιτήριο για την ελπίδα.
Ντυμένος με το μελαγχολικό ρομαντισμό, την απαξίωση και τον απελπισμένο εγωισμό, βγήκα στους δρόμους απελπισμένος στα σκοτάδια της μοναξιάς κραυγάζοντας.
“Το πάν είναι ν' αγαπάς και ν' αγαπιέσαι”.
Καταχνιά ,υγρασία στο βρώμικο πλακόστρωτο καλντερίμι, κύβοι γρανίτη πατημένοι άξεστοι και τώρα γυαλισμένοι .
Γλιστρώ πάνω τους , πατώ και πέφτω
όπως οι λέξεις που έριξες στον τελευταίο χωρισμό.
Θέλω να θημωνιάσω τα άστρα του ουρανού ,
τις μαρμαρυγές του Σείριου σεντόνι μου να κάνω.
Μέσα μου η φλόγα της συνείδησης φωτίζει την ύπαρξή μου
ενώ τα σκοτάδια του ασυνείδητου γίνονται σκοτεινότερα.
Μη μου γυρίζεις λόγια όταν μιλώ για το καλό σου αγαπημένη.
Η σελήνη έφτανε στη μέση της διαδρομής του νυχτερινού τόξου,
τα ηλιοτρόπια με γερμένο το γυμνασμένο μίσχο τους
περιμένουν τις ευεργετικές αχτίνες του πρωινού Ήλιου.
Η ομορφιά και η προσωπικότητά της ήταν σαν κείμενο
απόλυτα ευχάριστο που με κρατά σε εγρήγορση.
Ήταν τόσο ευαίσθητη, τόσο γλυκιά η φωνή της
ακουγόταν σαν Εσθονικός ύμνος του Άρβο Πράτ. Ταξιδεύω σε ένα σύμπαν αέναο χωρίς όρια,
μαύρο με άπειρα διαμάντια διασκορπισμένα
σε ένα ποτάμι χωρίς αρχή και τέλος.
Με την απόχη μου ψαρεύω τ' άστρα τ' ουρανού
μήπως σε κάποιο απ' όλα έχεις κρυφτεί.





 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 4
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Ίωνας
 
inokrini
12-08-2020 @ 16:27
“Το πάν είναι ν' αγαπάς και ν' αγαπιέσαι”. ::theos.:: ::theos.::
ΒΥΡΩΝ
12-08-2020 @ 20:42
::theos.:: ::up.:: ::theos.::
Γιάννης Κατράκης
13-08-2020 @ 15:09
Διαπίστωσα ότι όσο λιγότερο αγαπώ μια γυναίκα ευκολότερα μ' αγαπά αυτή

Πολύ καλό Μπάμπη
Καλή βδομάδα !!!
::theos.:: ::rock.:: ::theos.::
Ευανθία
16-08-2020 @ 16:43
Με την απόχη μου ψαρεύω τ' άστρα τ' ουρανού
μήπως σε κάποιο απ' όλα έχεις κρυφτεί. ::up.:: ::theos.:: ::up.::


Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο