| |
Η θάλασσα έχει κρύψει πια βαθειά,
τα αλμυρά και δύστυχα όνειρά μου,
και σκοτεινή αφρίζει στη στεριά,
καθώς γεύεται τα ακροδάχτυλά μου.
Μα εκείνα αγαπούσαν το νερό,
όπως και ότι έμεινε απο μένα,
θάλασσα, γυναικείο αρπακτικό,
με τον χρόνο τα 'χεις φτιαγμένα
Μέσα στη νύχτα αυτό το μαύρο μπλε,
και ο αφρός που παίζει στο φεγγάρι,
μοιάζει με αυτή του χρόνου τη ροή,
που έπαιζε με οτι μου έχει πάρει.
Μα ακόμα όμως, και ενώ σε αγαπώ,
ίσως σου πάρω οτι μου χρωστάς μια μέρα,
αφου στα πόδια μου ακόμα ξενυχτάς,
και είσαι τόσο διάφανη την μέρα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
