| |
Τα ρόδα σε δεχτήκανε σαν να 'σουνα δική τους,
και τ' όνομά τους σου 'δωσαν, το χρώμα, την οσμή τους!
Τα χείλη σου χρωμάτισαν από τα σπάνια είδη,
κάθε που κάποιος τα κοίτα αρχίζει ένα ταξίδι!
Στο χώμα παύει να πατά, δεν τρέχει, δε βαδίζει,
μια θάλασσα αισθήματα μέσα του πλημμυρίζει!
Κι απ' των ματιών σου τη φωτιά ζεσταίνεται η καρδιά του,
στον κήπο που σ' αντάμωσε θα μείνει η ματιά του.
Κι άμα θα φύγει μακριά, τα μάτια του θα κλείσει,
για να σε φέρει πιο κοντά μήπως και σου μιλήσει,
κι ό,τι κι αν πει δε θ' ακουστεί, τ' ακούν μόνο τ' αστέρια,
ίσως τ' ακούς λίγο κι εσύ, νεράιδα αιθέρια!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
