| |
| | Ιωλκός |  | | |
Από τα παιδικάτα μας, μουχρά απομεινάρια…
Κι αχνόγελ’ απονήρευτα, ξέφαντα γελοκόπια,
στο πουθενά ταξίδεψαν, πανιά που κατατόπια,
χάσανε για πραγείς γιαλούς, σ’ ανέμων τα παζάρια.
Τις μπούκλες μας τις ρέμπελες, τις άδολες συνήθειες,
τις χάσαμε σε προσταγών κι ορμήνειων την ασάφεια,
που περισσή μας φίλεψε του κόσμου η συνάφεια,
μαγνάδι και καπλάντισμα, για τις στρυφνές αλήθειες.
Πάν' από μπούσουλες λειψούς και μισερά κουμπάσα,
αυτό που μας συντρόφεψε, στ’ άφεβγο μέστωμά μας,
ήταν εκείνη η πετριά, φλάτο στο φτέρωμά μας,
πως τίποτες ανάλλαχτο, στου χρόνου την ανάσα.
Η φύση μας, η πρόστυχη, βαφτίστηκε σε δαύτη…
Βόηθησε να σκαντζάρουμε, συχνά, τα δέρματά μας...
Δίχως της, πώς θα δύνουνταν, τα σύγκρυα βήματά μας,
σε τόπους άπιαστους να παν', με θράσος αργοναύτη;
Στέρξαμε τα κομμάτια μας, να σκορπιστούν σε ρότες…
Tης ζήσης μας οι θάλασσες, ξέχειλες μ’ αβαρίες…
Αδιάφορα σηκώσαμε, τους ώμους, κι ευκαιρίες,
ζητήσαμε πιο σίγουρες, του διάφορου θιασώτες.
Μα, πλέον, μας απόστασαν, τα μπάρκα, τα πελάγη,
κι η αλισάχνη στούμπωσε τη γέρική μας μύτη…
Πώς να ‘ταν τρόπος, άραγες, στην πρώτη μας την κοίτη,
καταφυγή να βρίσκαμε, απ’ την πικρήν αρπάγη;
Ο ταρσανάς μνήμες βαστά απ’ όνειρα μεγάλα,
που γύρωθέ μας κρέμονται, ασύντελα πορτρέτα…
Θλιμμένων μοιάζουνε παιδιών, που λαχταράν κουφέτα,
μα ν' αξαμώσουν δεν κοτάν, το χέρι τους στη γυάλα.
Κι εμείς, που 'πιαμε θάλασσες, γυρεύουμε να βρούμε,
πουντέλι ένα, 'κει στητό, που έγνοιες δε λυγίσαν,
ένα, στο διάβα του καιρού, που φόβοι δε σαπίσαν,
θαρρέβοντας νταγιάντι του, ξανά να αξιωθούμε.
Μ’ αυτό, θα τα σαρκώναμε, τα σχέδια μας τα πρώτα,
κι ίσως να τ’ αποφεύγαμε, τα ρίσκα τ’ άτυχή μας…
Όμως, μες στα κατάβαθα, το νιώθει κι η ψυχή μας,
πως τίποτες ανάλλαχτο, απ' του καιρού τα χνώτα…
Η Ιωλκός που αφήσαμε για χάρη των Κολχίδων,
δεν είν’ παρά μια θύμηση, πνιγμένη στην αθάλη…
Κι όλο το κρίμα, πάνω μας... Δεν ήταν κάποιοι άλλοι,
που έρμη την παράτησαν, στην άγρη νιων πατρίδων…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
03-09-2020 @ 10:08 | Ειλικρινά δεν ξέρω τι να σου γράψω, έχω μείνει άφωνη μπροστά σε τέτοια ζωγραφιά κι` ας μην γνωρίζω όλες τις λέξεις, το ποίημα σου δεν ξέρω γιατί μου μυρίζει θάλασσα κι` ασφαλώς τον μεγάλο μας ποιητή Καβαδία, χαίρομαι που είσαι εδώ στο περιβολάκι μας, καλημέρα. Γεωργία. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | ΑΠΟΓΡΑΦΟ
03-09-2020 @ 11:20 | ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ ΜΕ ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΓΡΑΦΗ - ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ | | Ιππαρχος
03-09-2020 @ 16:28 | Πράγματι, πολύ αξιόλογο, όπως και τα προηγούμενα. Χειροκροτώ και καλώς ορίζω... | | KaterinaKritik
03-09-2020 @ 17:31 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Αγιοβλασιτης
03-09-2020 @ 17:36 | Όλη σου η γραφή είναι ιδιαίτερη ...
Με μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο..
παράξενα όμορφο και εκστατικό..
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΒΥΡΩΝ
03-09-2020 @ 22:28 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | -Ειρήνη-
04-09-2020 @ 10:00 | Απολογισμός ζωής... μιλάς για όνειρα, προσπάθειες, συμβουλές, συμβιβασμούς, ένα αίσθημα ανικανοποίητου στο τέλος και για προσωπική ευθύνη... όλα μέσα από την ιστορία του πληρώματος ενός πλοίου... ο τρόπος που γράφεις είναι ιδιαίτερος, όχι μόνο το λεξιλόγιο... τις ιδέες και τους προβληματισμούς σου τους μετατρέπεις σε εικόνες και στιγμιότυπα ή το αντίστροφο, εσύ γνωρίζεις... το αποτέλεσμα πάντως είναι εξαιρετικό! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
