Σε ψάχνω παντού και πάντοτε
Και γίνομαι καλάμι γυρτό κι αγκάθι στην ξέρα
Όταν τα φύλλα ακίνητα στέκουν και συνομιλούν με τη σιωπή μου σε ακατανόητη γλώσσα
Όταν η βροχή αλύπητα με τιμωρεί μουλιάζοντας ξανά τη στεγνωμένη στον ήλιο χαρά μου
Όταν φεύγουν τα πουλιά και αφήνουν περιφρόνεια και παράπονο βουβό
Τότε απορώ
Και τη θάλασσα ψέγω
Το βαρδάρη και το γραίγο
Το καράβι που σε πήρε
Το όνειρο που σε κατάπιε
