| |
| | Στρείδι με στρείδι ,μέλι |  | | | Καλημέρα φίλοι μου, ερωτικούλι, σας ευχαριστώ για τις αναγνώσεις. | | |
Εκείνο το φιλί που κόλλαγε
στρείδι με στρείδι ,μέλι
το προσκυνούσαν οι θεοί
το ζήλευαν οι Αγγέλοι.
Σαν έπλεκε κορμί με κορμί
της ηδονής την αλυσίδα
μέχρι να` ρθει η αυγή
μια ανθρώπινη σφραγίδα.
Που έγραφε με πάθος
της αμαρτίας το παιχνίδι.
Όλοι το λέγαν λάθος
της σάρκας το ταξίδι.
Η νύχτα ήταν λίγη
το πόθο να χωρέσει
ότι η ψυχή τυλίγει
δυο κορμιά να δέσει.
Σ` ένα μοιραίο αμάρτημα
σ` ένα σημάδι στο λαιμό
ένα απ` τη μέση κράτημα
σε φλογερό ένα ταγκό.
---Ποτέ δεν θα μπω σ` άλλο σώμα---
ακουγόταν απ` το ράδιο
κι` ήταν το φιλί σου πιόμα
των ανθρώπων το τρισάγιο.
Σαν κολλούσαν οι καρδιές
σε ανεξίτηλες πορείες
ήταν του έρωτα οι βραδιές
μελωμένες, ιστορίες.
Νέκταρ, μέλι και υβίσκο
στης απληστίας το γιόμα.
Και ο Πάριος, στο δίσκο
για στερνό φιλί στο στόμα.
Σαν, τα στρείδια. Ξεκολλούσαν,
οι κακοί αυτού του κόσμου.
Μήτε σε θεό χρωστούσαν
μήτε σ` ένα ανθάκι, φως μου.
Τις αλυσίδες του έρωτα
τις φιλάς σαν γιασεμάκι!
Να γράφεις αξημέρωτα
για όση σου κλέψαν Ιθάκη
11-9-2020
Αδαμοπούλου Γεωργία
............Για τον όρο μετανάστες....
Λαθεμένο μου φαινόταν πάντα
το όνομα που μας δίναν
..........Μετανάστες.....
Θα πει κείνοι που άφησαν την
πατρίδα τους.
Εμεις ωστόσο δεν φύγαμε
γιατί το θέλαμε, λεύτερα
να διαλέξουμε μια άλλη γη.
Ούτε και σε μια άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά, μας κυνηγούσαν
μας προγράψανε.
Κι` η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δεν θα` ναι
μα εξορία.
Έτσι απομείναμε εδώ πέρα, ασύχαστοι,
όσο μπορούμε πιο κοντά στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα,
καραδοκώντας το παραμικρό σημάδι
αλλαγής, στην άλλη όχθη, πνίγοντας
με ερωτήσεις, κάθε νεοφερμένο,
χωρίς τίποτα να ξεχνάμε
τίποτα!
Ν` απαρνιόμαστε.
Χωρίς να συγχωράμε τίποτα από
όσα έγιναν, τίποτα δεν συγχωράμε.
Α δεν μας ξεγελάει τούτη τριγύρω
η σιωπή.
Ακούμε ίσαμ εδώ τα ουρλιαχτά
που αντιλαλούν απ` τα στρατόπεδα τους.
Εμείς οι ίδιοι
μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος
που κατάφερε τα σύνορα να δρασκελίσει.
Ο καθένας μας, περπατώντας, μες στο
πλήθος, με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει την ντροπή, που την χώρα του
μολεύει.
Όμως κανένας μας
δεν θα μείνει εδώ.
Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα.
..........................Μπέρτολτ Μπρέχτ...................
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
11-09-2020 @ 11:29 | Ας με συγχωρήσει ο ποιητής, τώρα το βρήκα.Ευχαριστώ. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
11-09-2020 @ 12:29 | Πράγματι η νύχτα λίγη,
σε στιγμές οπως εκείνη.
Το διαπίστωσε κι ο Δίας
σαν πηδούσε την Αλκμήνη.
::hug.:: | | CHЯISTOS P
11-09-2020 @ 12:40 | Πόσο λίγες είναι οι νύχτες μας... και τα όνειρα πιό λίγα... ήταν στο σεντούκι με τις Ιθάκες ! | | Αγιοβλασιτης
11-09-2020 @ 13:19 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | KaterinaKritik
11-09-2020 @ 15:16 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | χωρίς λόγια
11-09-2020 @ 19:24 | !!! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
