| |
Αχ! Ο λοστρόμος, έφυγε, που ‘ξερε της μπρατσέρας
τη λαγουδέρα να κρατά, στα στιβαρά του χέρια….
Ποιόν θα ‘χεις τώρα δίπλα σου, όταν στα κακοκαίρια,
η θάλασσα θα σου χιμά, σαν αφρισμένο τέρας;
Και ποιος την ξέρα θα σου πει, πως να την αποφύγεις,
για να βρεθείς σε αγκαλιές, μες στα μεγάλα πόρτα;
Και ποιος θα παίρνει τον καιρό, και τη στραβή τη ρότα,
θα την ισιάζει έμπειρα, τις γάμπιες σαν ανοίγεις;
Και ποιος με γέλιο της καρδιάς, θα σε χτυπά στην πλάτη,
γλεντώντας για το κούρσος σου και για ψαριά μεγάλη;
Και ποιος την απαλάμη του θ’ απλώνει στο κεφάλι,
να σου χαϊδέψει τα μαλλιά, π’ ασπρίζουν απ’ τ’ αλάτι;
Κανείς… Τι ήτανε αυτός, που σ’ είπε καπετάνιο,
πρώτη φορά, μες στη ζωή, ως ήταν τ’ όνειρό του.
Και τώρα πια από ψηλά, μαζί με το θεό του,
θα σε κοιτά στις θάλασσες, με ύφος αρειμάνιο.
Σύρε, λοιπόν, και δώσε του, το πιο στερνό φιλί σου,
και βάστηξε το δάκρυ σου, για τις μικρές τις ώρες,
όταν η μνήμη θα πετά, στις λιόχαρες τις χώρες,
που περπατήσατε μαζί, κι αλάργεψαν, αλί σου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
