| |
Κοίταζα όλο το πρωί
Παίζαν του ήλιου τα σπαθιά
Τι είδαν τα μάτια των ανθρώπων
Ώρα ταγμένη κι ορισμένη
Χίλιες φορές την έζησα
Είναι παντού το ποίημα σου
Παραδομένο στο μέλι του ήλιου
Εδώ κι αλλού τώρα και στο μέλλον
Λύνεται σε τραγούδι ακούω τον ήχο του
Κι οι πόθοι φτερουγίσματα πουλιών
Το βάρος της νοσταλγίας
Μα το ποιήμά σου υπαρκτό
Το ξέρει οποιος σ'αγάπησε
Μ’ένα χαμόγελο στα χείλη
Με δυό όνειρα για μάτια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
