| |
Τα πάθη μου τ' ασίγαστα, κάποτε σαν μερώσουν,
κι αποσταμένος ξαπλωθώ, κάτ' απ' της γης σεντόνι,
ανάρια να μου στέλνετε, γλυκόγλωσσο αηδόνι,
να μου μιλά για έρωτα, όταν τ’ ανθιά ψυχώσουν.
Τι θα την έχω στόλισμα, την ταραγμένη λέξη,
και θυμητάρι ακριβό, απ’ της ζωής τις στράτες,
και το ποθώ σαν κοιμηθώ, ν’ ακούω σερενάτες,
που τις τραγούδησα κι εγώ, η μέρα πριν να φέξει.
Τις αναμνήσεις θα κρατώ, μάγουλων που ροδίζαν,
και των τρεμάμενων χειλιών, που το φιλί ζητούσαν,
και των περίφοβων ματιών, όταν αναρριγούσαν,
κάτω απ’ τις κληματαριές, κορίτσια που μ’ αγγίζαν.
Να ιστορώ, θα βούλομαι, τα ρίγη που ‘χω νοιώσει,
μες σε φλογάτη αγκαλιά, στου πόθου τ’ ακρινάρι,
και κλάματα που έχυσα, και μ’ άφησαν κουβάρι,
για αγάπη που δεν ήτανε, γραφτό της να στεριώσει.
Πείτε, λοιπόν, στη ρήγισσα, που ‘χει μελισσομάνι,
μαζώχτρες αγονάτιστες, να στείλει να δουλέψουν,
στον δέντρο και στο έλατο, το δάκρυ να κουρσέψουν,
μ’ αυτό να χρωματίσουνε, το μέλι σα μελάνι.
Και κιρκινέζι στέλνετε, να φέρνει μου κοντύλι,
κι ένα καδέρνο ριγωτό, για να σκαλίζω ρίμες.
Του νόστου του αιώνιου, να γράφω ‘κει τις μνήμες,
τις νύχτες που θα φέγγει μου, των άστρων το καντήλι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
