Κων/νος Ντζ
05-10-2020 @ 08:52 | Δε θέλω νάβρω τι μου φταίει...
και δε με νοιάζει τελικά.
Στα πονεμένα μυστικά...
οι λόγοι είν' αμελητέοι.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
05-10-2020 @ 10:24 | Υπέροχο!! καλημέρα. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |
Μαυρομουστάκης
05-10-2020 @ 10:59 | Βγάζει ένα γλυκό παράπονο, μια απαισιοδοξία και απελπισία.
Όλα αυτά δοσμένα με ποιητική μαεστρία!
Καλημέρα Αναστάσιε.
| |
Μπόσινας Νίκος
05-10-2020 @ 13:24 | Ωραία ποίηση, συμφωνώ με τον Μαυρομουστάκη.
| |
ΛΥΔΙΑ_Θ
05-10-2020 @ 14:39 | Δε θέλω νάβρω τι μου φταίει...
και δε με νοιάζει τελικά.
Στα πονεμένα μυστικά...
οι λόγοι είν' αμελητέοι.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
Euler2
05-10-2020 @ 17:45 | ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!!!!!!!!!!
Γεια σου Λυδια!!!!!!!!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
heardline
05-10-2020 @ 18:28 | Πολύ όμορφο ποίημα Τάσο!!!!!!!
Μόνο να πεις την πονηριά,
πως μπήκες στη ρωγμή.
Σταμάτησες να τρως τυριά
εσύ κάποια στιγμή;
Με δίαιτα κατάφερες
και τρύπωσες εκεί
και ως δε το ανέφερες•
μαγεία ''φωνασκεί'';
Άμπρα - Κατάμπρα, άνοιξε
ταχιά να μπαίνω 'γώ,
της είπες και το έπραξε•
τέμπο, κάπως, αργό;
Έχεις την ευκαιρία σου
να την πηδ...... ναι!
και με την που 'χεις νιότη σου,
'σύ Θεϊκέ αμνέ.
Πολλά μπράβο Τάσο!!!!!!!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
| |
Γιάννης Κατράκης
05-10-2020 @ 18:35 | Είπα να ανοίξω την καρδιά μου...
όμως δεν ξέρω τι να πω.
Βρίσκομ' αλλού κι αλλού πατώ...
σαν κόκκος κινουμένης άμμου.
Υπέροχο ΟΛΟ Αναστάση
Καλό μήνα
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
errikos_rwot
05-10-2020 @ 21:07 | Πολύ καλό!! | |
φραγκοσυριανος
05-10-2020 @ 21:10 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
χωρίς λόγια
06-10-2020 @ 00:02 | Μα για να μείνει έστω κάτι...
θα μπω στου χρόνου τη ρωγμή
ομορφιά | |
zari.kardias
06-10-2020 @ 01:40 | ...Μέσα μου όλα είν'αφανή...
Πού νάβρω χρώμα να τα βάψω.
Σαν υπαρξιακό καταστάλαγμα ...τόσο όμορφα γραμμένο!!!::up.::
::yes.::
Για όλα φθάνει μιά στιγμή...
που μοιάζουν με οφθαλμαπάτη
::theos.:: | |
-Ειρήνη-
06-10-2020 @ 07:50 | Το ποίημά σου αποπνέει... παραίτηση απ' όλα. Από τη ζωή. Είναι τόσο...απόλυτο. Μόνο στο τέλος αφήνεις ένα μικρό περιθώριο. "θα μπω στου χρόνου τη ρωγμή": μου θύμισε το ομώνυμο τραγούδι των Παπάζογλου-Ρασούλη, το οποίο επίσης τελειώνει με την ελπίδα της ανάστασης. "Δεν έχει αντίδοτο το χάος...σου θανατώνει το μυαλό" και "Βρίσκομ' αλλού κι αλλού πατώ...σαν κόκκος κινουμένης άμμου.": κατά τη γνώμη μου οι πιο δυνατοί σου στίχοι. | |
Elen Louka
06-10-2020 @ 13:28 | εξαιρετική ποιητική γραφή | |
φραγκοσυριανος
06-10-2020 @ 17:31 | ::up.:: | |
malkon64
10-10-2020 @ 14:33 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | |
νησιώτης1959
10-10-2020 @ 18:31 | Δε θέλω νάβρω τι μου φταίει...
και δε με νοιάζει τελικά.
Στα πονεμένα μυστικά...
οι λόγοι είν' αμελητέοι.
::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
ΜΙΧΑΛΗΣ 63
11-10-2020 @ 19:52 | Υπέροχο Αναστάση !!!!! ::theos.:: | |
 |
