| |
Το φθινόπωρο είχε μπει και κυλούσε μονότονα κι αργά, χωρίς βιασύνη…
Ήταν ώρα δειλινού κι εγώ κοίταξα προς το δρόμο ανυπόμονα…
Ακούστηκε το βήμα σου μονό και άρρυθμο...
Αναπαύτηκα, συγκινημένος στο αίσθημα της επιστροφής σου...
Η ευφορία μου άνοιγε... γινόταν ολοένα και πιο άπληστη...
Εκείνη τη στιγμή θα ήθελα να είχα ένα μπάνιο από μαύρο όνυχα...
Γιατί είσαι ολόφτυστη η αμαρτία...
Και όλες οι προσευχές του κόσμου δεν μπορούν να ξεπλύνουν το αμάρτημα της ενοχής μας…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
